Μέσα σε αρνητικό κλίμα αρχίζει από σήμερα ο “Γολγοθάς” της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι. Το χαρακτηρίζουμε έτσι, διότι οι πιέσεις που ασκούνται είναι πολλές, προκειμένου η Ελλάδα να υποχωρήσει και πάλι σε θέματα εθνικής σημασίας, αποδεχόμενη τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ (κατά κύριο λόγο) και πολλών από τους Ευρωπαίους συμμάχους τους για την ονομασία των Σκοπίων. Η αλήθεια είναι, πατώντας σε έδαφος που δυστυχώς εμείς επιτρέψαμε να υπάρχει, πότε με τις διαφορετικές προσεγγίσεις που είχαν στο θέμα πρωθυπουργός και ΥΠ.ΕΞ., πότε με την ανεκτικότητα σε επαναλαμβανόμενες προκλήσεις.
Δηλώθηκε επισήμως ότι η Ελλάδα προσέρχεται στη Σύνοδο έχοντας διαμορφωμένη κοινή θέση με το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Θέση, με την οποία απορρίπτονται οι προτάσεις Νίμιτς και επιδιώκεται η υιοθέτηση ενός ονόματος που δεν θα επιτρέπει αλυτρωτικές διεκδικήσεις από τους γείτονές μας. Μακάρι να είναι έτσι…
Αυτό που δεν πρέπει να γίνει στη Σύνοδο, είναι να αποφασισθεί η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ χωρίς να έχει λυθεί και συμφωνηθεί η ονομασία της χώρας. Διότι είναι γνωστό ότι ως τελευταία λύση οι ΗΠΑ προωθούν την ένταξή τους με την προσωρινή ονομασία τους, προκειμένου να συνεχισθούν οι διαπραγματεύσεις.
Θα αντέξει η κυβέρνηση να κρατήσει απέναντι στις πιέσεις που θα δεχθεί αποφασιστική αρνητική στάση; Κανονικά έτσι πρέπει. Αφ’ ενός διότι κρατώντας τέτοια στάση θα έχει τη σύμφωνη γνώμη και συμπαράσταση του ελληνικού λαού αλλά και του πολιτικού κόσμου. Αφ’ ετέρου διότι θα πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι είναι θέμα χρόνου να απαλλαγεί η ανθρωπότητα (και εμείς) από τον Μπους και την πολιτική του.
Υποχρέωση η απόρριψη των αμερικανικών πιέσεων
