Τις μέρες τούτες ο πρωθυπουργός με έκπληξή του όμως και γαλήνιος υπέφερε το βάρος της γενικής κατακραυγής. Δεν μπορούσε να βγει απ’ το Μέγαρο Μαξίμου δίχως να λιθοβοληθεί. Λοιπόν δεν έβγαινε καθόλου. Έμενε κλεισμένος στο γραφείο του και με αξιοθαύμαστο πείσμα απεργάζονταν τις νέες μεταρρυθμίσεις υπέρ των ολίγων και των ισχυρών. Στο μεταξύ όσοι εντυπωσιάστηκαν από τη σκέψη του κι από υποσχέσεις για προσωπική τους τακτοποίηση, βάλθηκαν να διαδώσουν στο μέγα πανελλήνιο το φως που γεννιούνταν στο πνεύμα τους.
Ο πρίγκιπας Georg που διοικούσε μεγάλη σχολή ευγενών, τιμαριούχων του πρασίνου κόμματος, παρακολουθούσε τα γεγονότα με προσοχή. Με προσοχή γιομάτη αγωνία. Δεν τον απέκαμαν οι δυστυχίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι έλπιζε ακόμα να ξαναφέρει στην εξουσία μία παράταξη που έφθινε συνέχεια. Του φάνηκε πως τα γεγονότα ετοίμαζαν στη χώρα την πνευματική κατάσταση που ευνοεί τις προθέσεις του. Πίστεψε ότι τέτοια γεγονότα, δουλεμένα και ξαναδουλεμένα, ντρεσαρισμένα από τη βαθιά σοφία του πράσινου ιερατείου, ήσαν ικανά να δονήσουν τη δημοκρατία και να αναγκάσουν τους πολίτες να παλινορθώσουν την πράσινη νομενκλατούρα, της οποίας η μεταμέλεια τάχα για τα αμαρτήματα του παρελθόντος υποσχόταν καλύτερες μέρες για το λαό.
Ο άρχοντας των συνασπισμένων αριστερών δυνάμεων που βρίσκονταν σε άνοδο ζήτησε με ανοιχτή επιστολή δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό. Το κοινό απόμεινε άναυδο. Λέγανε πως οι οπαδοί του τόσο μέθυσαν από τη μεγαλοφυή αυτή κίνηση στην πολιτική σκακιέρα, που άρχισαν να επιδεικνύουν τα πρώτα σημάδια υπεροψίας. Με μεγάλη ευχαρίστηση οι πράσινοι οπαδοί τούς στιγμάτισαν ως αλαζόνες. Οι μισοί από τους συνασπισμένους ήταν έτοιμοι να αρχίσουν, όπως το ’χαν συνήθειο, να κατακρίνουν τους άλλους μισούς κι η παράταξη λίγο απείχε από το να βρεθεί ένα βήμα πριν το άναμμα της διχόνοιας.
Η φάμπρικα της άτεγκτης Αλέκας, χτυπημένη τόσο άσχημα από τον καιρό της πτώσης του υπαρκτού, ξαναπήρε μπροστά. Μέσα από τα συντρίμμια της άρχισαν πάλι να κινούνται οι ιδέες και να κυλούν ανάμεσα στο εξαθλιωμένο πλήθος. Στο κόμμα ελπίζαν ότι αυτή είναι η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα. Οι οπαδοί τους πίστεψαν το ίδιο, μιας και το κόμμα πρόσταζε να το πιστέψουν.
Τα συνδικάτα, άπεφθα καθώς το χρυσάφι, νομοταγή όσο η εφημερίς της κυβερνήσεως, ανέλαβαν την προσπάθεια να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μάταιη προσπάθεια, καθώς διατηρούσαν σχέσεις με τα κόμματα… Κάποια αντίδραση κάπως ενοχλητική για την καθεστηκυία τάξη επιβραβεύονταν με ένα γερό χέρι ξύλο… Η βία της εξουσίας άρχισε πια να εκδηλώνεται με όλους τους τρόπους…
Το θέαμα όμως στη χώρα ήταν αποκαρδιωτικό. Παντού αυταρχισμός, φτώχεια και δυστυχία. Οι αλαζόνες, οι υπερόπτες, οι ενδοτικοί, βασίλευαν. Η κάθε λογής εξουσία χτυπούσε την πατρίδα της για να την κάνει υποταχτική της. Ο ψόγος, η αγανάκτηση, η μομφή, η δίωξη, η δημόσια αποστροφή είχαν ανοίξει μια άβυσσο, στο χείλος της οποίας στεκόμαστε όλοι μας…
Εσωτερικές υποθέσεις
