Αν κάτι ξεχώρισε από το προχθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου, είναι ότι αυτό δικαιολόγησε το ρόλο του, που φαίνεται, όχι τώρα, αλλά τα τελευταία χρόνια, μερικοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι σκόπιμα και μεθοδευμένα είχε διολισθήσει σε ένα άχρωμο και άοσμο τεχνοκρατικό όργανο, που αποστασιοποιούνταν από τα ζέοντα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκομμένα από την ασκούμενη οικονομική και εισοδηματική πολιτική, όπως και από τις επιμέρους δράσεις και παρεμβάσεις, που αφορούν στην εξωτερική πολιτική, τη δημόσια ασφάλεια και άμυνα, την προάσπιση και διεύρυνση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη διεύρυνση των κοινωνικών κατακτήσεων, την προστασία του περιβάλλοντος και την ανάπτυξη της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης κ..ο.κ.
Προχθές το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου εν μέρει δικαιολόγησε το ρόλο του. Έδωσε την αίσθηση ότι είναι ένα πολιτικό όργανο που αποτυπώνει τη βούληση του απλού Βολιώτη, όχι μόνο για να διαχειριστεί τα πράγματα της πόλης, αλλά και για να εκφράσει πολιτικά, στο βαθμό που μπορεί, τη δυσφορία του κόσμου για τα μέτρα που λαμβάνονται. Άλλωστε με τις δημοτικές εκλογές ο εκλογέας στέλνει ένα μήνυμα, όχι μόνο αποδοκιμασίας ή επιδοκιμασίας στην εκάστοτε δημοτική αρχή, αλλά και προς την κεντρική πολιτική σκηνή, ζητώντας εμμέσως να αλλάξει ρότα σε επιμέρους τομείς της κυβερνητικής της δράσης.
Τα τελευταία χρόνια στο Δημοτικό Συμβούλιο οι άνθρωποι του ΜΜΕ γίνονταν μάρτυρες ενός ιδιότυπου διαγκωνισμού μεταξύ των παρατάξεων, το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής ή το ποιος είναι περισσότερο άμεμπτος κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Λες και είχαν βάλει «απαγορευτικό» στις διαχωριστικές γραμμές και είχαν σημάνει το τέλος των ιδεολογιών, κατά την πρόδρομη εκδοχή του Φουκουγιάμα, που ως γνωστόν παρεδέχθη την πεπλανημένη κοσμοθεωρία του.
Γιατί μπορεί η παγκοσμιοποίηση και η βελτίωση της ποιότητας ζωής να έφερε στο προσκήνιο νέα εύπεπτα πρότυπα στην κατανάλωση και στον τρόπο του… «ευ φέρεσθαι», αλλά αλίμονό μας εάν λησμονούμε ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και προσεγγίσεις, για το τι π.χ. συνιστά το δημόσιο πλούτο και πώς αυτός είναι αδιαπραγμάτευτος, πέρα και πάνω από τη σφαίρα του οποιουδήποτε ιδιωτικού κέρδους ή κατ΄ άλλους την εκποίησή του στο όνομα της καλύτερης λειτουργίας της αγοράς και της κάλυψης των κρατικών ελλειμμάτων και κατ’ επέκταση ευνουχισμού και κατακρήμνισης του κοινωνικού κράτους. Όχι άδικα προχθές κάποιος δημοτικός σύμβουλος παραδέχθηκε ότι «δεν μπορούμε να πουλήσουμε και την ψυχή μας και να ακυρώσουμε την προσωπική πολιτική διαδρομή», για να προσθέσει κάποιος άλλος «ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι», για να υπενθυμίσει κάποιος τρίτος ότι «οι καθωσπρέπει κάποια άλλα δύσκολα για τον τόπο χρόνια, συναγελάζονταν με τους κατακτητές και στη συνέχεια πανηγύριζαν με τους πατριώτες την απελευθέρωση»…
Γιατί κακά τα ψέματα, καλή η συναίνεση και τα αυτοδιοικητικά σχήματα για την κοινή προώθηση των προβλημάτων της πόλης, αλλά μην τρελαθούμε και εντελώς. Στο Βόλο άλλωστε ζούμε όλοι και γνωρίζουμε πολύ καλά τι καπνό φουμάρει ο διπλανός μας…
Η πολιτική ξανά στο προσκήνιο…
