Η νέα γενιά μέσα από τις διεκδικήσεις της, τις κινητοποιήσεις της, που μάλιστα έχουν σχεδόν πάντα όχι μόνο διάρκεια αλλά και αποτελεσματικότητα, δικαίως διεκδικεί τον χαρακτηρισμό της ως “γενιά της συμμετοχής”. Εχει το δικό της μερίδιο σε αποφάσεις και εξελίξεις και όχι μόνο σε ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά στην ίδια. Εχει τους θεσμούς της εκπροσώπησης, τους κώδικές της, τους δικούς της τρόπους επικοινωνίας. Εχει δείξει ότι και θέλει και μπορεί να συμμετέχει.
Πώς εξηγείται τότε το γεγονός ότι για τις επικείμενες εκλογές ανάδειξης των Τοπικών Συμβουλίων Νέων τόσο στο δήμο Βόλου, όσο και στο Δήμο Ν. Ιωνίας, έχει εκδηλωθεί τόσο χαμηλό ενδιαφέρον; Οτι μόνο λίγες δεκάδες νέων γράφτηκαν στα μητρώα εκλογέων και από αυτούς θα αναδειχθούν τα νέα συμβούλια;
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Και είναι αυτή που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν οι εμπνευστές του νέου θεσμού: Ολα, από την ιδέα δημιουργίας του θεσμού συμμετοχής των νέων μέχρι τη διαδικασία, είναι όχι απλώς δοτά, αλλά φέρουν έντονα τη σφραγίδα του “παρωχημένου” και του κατεστημένου (κόμματα, φορείς εξουσίας, ξεπερασμένες διαδικασίες με ξύλινο λόγο). Οι νέοι δεν υπήρχε περίπτωση να εμπιστευθούν ούτε την πρωτοβουλία ούτε το αποτέλεσμά της, διότι απλούστατα δεν ήταν δικά τους.
Ετσι ο νέος θεσμός συμμετοχής ξεκινά αφυδατωμένος, αλλά εν τούτοις εύχρηστος ως εργαλείο στα χέρια των εμπνευστών του και των υποστηρικτών τους.
Πόσο πιο ζωντανά και διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν αφήνονταν να βγουν από τους ίδιους τους νέους ανθρώπους!
Δεν κερδίζεται έτσι η εμπιστοσύνη των νέων
