Εχτές κατέβηκε στην πόλη ο επικυρίαρχος. Φαινόταν ικανοποιημένος. Τα μουστάκια του σάλευαν ζωηρά. Έστησε στην παραλία ένα τεράστιο πανό, όπου ήταν ζωγραφισμένο με χτυπητό χρώμα ένα τέρας χωρίς κεφάλι και με πολλά χέρια. Το τέρας δρασκελούσε χώρες και χωριά, κατακεραυνώνοντας τα πάντα κι ανάβοντας παντού φωτιές. Πίσω του ο κόσμος σωριαζόταν σε ερείπια. Μικρά ανθρωπάκια, άσπρα, μαύρα, κίτρινα, έτρεχαν κατατρομαγμένα μακριά. Η εικόνα έκανε μεγάλη εντύπωση για το μεγαλείο της.
«Δεν είναι απαίσιο;» με ρώτησε ο επικυρίαρχος. «Απαίσιο!» συμφώνησα. «Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο κόσμος. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, ε; Στη ζωγραφιά αυτή απεικονίζεται η τυφλή βία της εξουσίας. Βλέπεις, δεν έχω κεφάλι, σπέρνω κακά, εξανδραποδίζω ανθρώπους. Επικυρώνω έτσι την ιδέα της εξουσίας μου στην ανθρωπότητα, ενώ ταυτόχρονα ασχολούμαι με τον αγώνα του κύριου εχθρού της ιδέας αυτής. Παλιότερα ήταν ο κομμουνισμός, τώρα είναι η τρομοκρατία» είπε ο επικυρίαρχος και χαμογέλασε, μισοστρέφοντας τα κίτρινά του μάτια δεξιά κι αριστερά.
«Κι εκτιμούν οι άνθρωποι τους βαριούς μόχθους που έχεις αναλάβει;» ρώτησα εγώ. «Ρωτάς αν με εκτιμούν;» αντιρώτησε και τα μάτια του κάναν μια πλήρη στροφή από δεξιά προς τα αριστερά. «Δεν χρειάζεται να μ’ εκτιμούν! Αρκεί να με φοβούνται!» φώναξε και συνέχισε με φωνή που μέσα της διέκρινα κάτι μεταλλικό: «Άλλωστε είναι υποχρεωμένοι να με εκτιμούν. Τους πουλάω αεροπλάνα, θωρηκτά, οπλικά συστήματα, έχω γεμίσει τις πολιτείες τους με την κουλτούρα μου, υπηρετώ το Θεό, την ελευθερία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια… Μονάχα η απόλυτη εξουσία μου μπορεί να σώσει τους λαούς απ’ τα δεινά που φέρνει η αναρχία, ο αθεϊσμός, η απώλεια της ιδιοκτησίας… Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό… Κακό του κεφαλιού του…» είπε και έδειξε πίσω του στο πανό τα ανθρωπάκια, που αλαφιασμένα και κατασυγχυσμένα έτρεχαν μακριά απ’ το τέρας να σωθούν.
«Διακηρύσσεις με κάθε ευκαιρία ότι η τάξη του κόσμου είναι δοσμένη από Θεού», έκανα. «Αναμφίβολα!» πετάχτηκε σαν να τον τσίμπησε μύγα. «Είναι η μόνη αλήθεια και είναι αληθινή γιατί είναι μυστηριώδης! Αφού όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν την απεριόριστη εξουσία μου, μονάχα ένας μωρός θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτή δεν αποτελεί μέρος του θεϊκού σχεδίου. Εγώ είμαι ο επικυρίαρχος, ναι, κι αν βλέπεις η ανθρωπότητα ολόκληρη να υποτάσσεται στη θέλησή μου, είσαι υποχρεωμένος ν’ αναγνωρίσεις σ’ αυτό ένα θαύμα. Γιατί είναι θαύμα ο ένας να κυριαρχεί πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κι επειδή μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα, είναι ολοφάνερο ότι διάλεξε εμένα για να αποδείξει τη δύναμή του μέσω της δικής μου δύναμης. Ποιος να ’χει αντίρρηση σ’ αυτό;».
«Εγώ έχω» απάντησα. Ο επικυρίαρχος αναστέναξε σαν μηχανή αεροπλανοφόρου που έχει πάρει όλες της τις στροφές. «Εσύ είσαι εμπόδιο στην ευτυχία του κόσμου. Κακή σπορά. Όμως θα ’ρθει η ώρα σου και μην αυταπατάσαι». «Έχω δει αυτοκρατορίες να ανατέλλουν κι ύστερα να συντρίβονται. Δεν είσαι τίποτα το διαφορετικό» είπα και τράβηξα στο πάρκο να παίξω με τ’ αδέσποτα. Μερικές φορές, μετά από μια κουβέντα με τους ανθρώπους, έχει κανείς ανάγκη τη συντροφιά των ζώων. Να χαμογελάσει σε ένα σκύλο. Να υποκλιθεί σ’ έναν κεραμιδόγατο.
Ο βασιλιάς της σκόνης
