Στην κορύφωσή της φθάνει αύριο η απεργιακή κινητοποίηση, που από χθες έχει πάρει τη μορφή μίας θύελλας η οποία απειλεί να παρασύρει τα πάντα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γνωρίζουμε απεργίες με ένταση και διάρκεια. Αυτή τη φορά όμως αυτή η απεργία έχει συσπειρωμένους τους απεργούς, αλλά και ως “μέτωπο” απέναντί της τις προσπάθειες για να καμφθεί ή για να συκοφαντηθεί.
Αποδείχθηκε ότι ούτε οι εσπευσμένες αποφάσεις της Δικαιοσύνης, ούτε οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, αλλά πολύ περισσότερο ούτε η επιχείρηση να ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη κατά των απεργών – λες και πρώτη φορά από απεργίες προκαλούνται κοινωνικά προβλήματα – μπόρεσαν να σπάσουν τις κινητοποιήσεις που προκλήθηκαν ως αντίδραση στις ρυθμίσεις του ασφαλιστικού νομοσχεδίου.
Η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα των κινητοποιήσεων επιτρέπει την εκτίμηση ότι από αύριο, Τετάρτη, δύσκολα θα μπούμε σε πορεία αποκλιμάκωσης της έντασης, όπως περιμένουν πολλοί στο χώρο της κυβέρνησης.
Στην ατζέντα της κυβερνητικής πολιτικής, μετά το ασφαλιστικό, ακολουθούν το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση ουσιαστικά των λιμανιών, για το κλείσιμο της “Ολυμπιακής”, για τη συνέχιση των αποκρατικοποιήσεων και όλα όσα αποτυπώνουν τη φιλοσοφία της κυβέρνησης στους τομείς της οικονομικής και της κοινωνικής πολιτικής.
Η κοινωνία και πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε αυτή την περίοδο με την ορμή των κινητοποιήσεων που κορυφώνονται αύριο. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να επιδείξει τη δική της πυγμή στην επιβολή των πολιτικών της, για να ανατρέψει την εικόνα της αβεβαιότητας που βγάζουν οι συνεχείς δημοσκοπήσεις.
Ολα δείχνουν ότι είμαστε ενώπιον μίας περιόδου δυναμικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ δύο “πόλων”, της κοινωνίας και της κυβέρνησης. Μόνο που το ζητούμενο δεν είναι να αναδειχθεί ο πιο δυνατός.
Μετά την κορύφωση δύσκολη η αποκλιμάκωση
