Η χώρα βιώνει έντονα τις τελευταίες μέρες τις συνέπειες που επιφέρουν οι επιχειρούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν και αυτό. Πολλοί λένε ότι η κυβέρνηση άργησε απελπιστικά να ανοίξει το θέμα και ότι θα έπρεπε να το έχει κάνει από την αρχή της πρώτης της θητείας. Το οξύμωρο της υποθέσεως είναι ότι όλες οι πλευρές αναγνωρίζουν ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για το ασφαλιστικό. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και συνδικάτα αναγνωρίζουν την ανάγκη λήψης μέτρων. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ως έχουν.
Ο καταλύτης των συγκρούσεων, που μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο έντονες, είναι το περιεχόμενο των αλλαγών. Παρά τον πολύχρονο κοινωνικό διάλογο δεν βρέθηκε κοινός τόπος μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Αυτό φανερώνει ότι ο διάλογος ήταν προσχηματικός και ανειλικρινής. Αν ήταν καλόπιστος και ουσιαστικός ο διάλογος των δύο τελευταίων ετών, ο οποίος υποτίθεται ότι έγινε μεταξύ Ελλήνων και όχι μεταξύ εμπόλεμων πλευρών, θα είχε αποδώσει κάποιες εν μέρει, αν όχι συνολικές κοινωνικές συμφωνίες.
Το σήμερα, έτσι όπως προετοιμάστηκε, είναι δύσκολο για όλους. Για την κυβέρνηση, που υπολόγιζε ότι θα περάσει το νομοσχέδιο με λογικές αντιδράσεις, αλλά και για τα συνδικάτα, που βλέπουν τις θέσεις τους να μην υιοθετούνται, γνωρίζοντας παράλληλα ότι οι απεργίες τους δεν μπορεί να κρατήσουν για πάντα. Δύσκολο και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορεί να ευνοούνται από το στρίμωγμα της κυβέρνησης, νοιάζονται όμως και για τη δυσφορία όσων πλήττονται αναπόφευκτα και άμεσα από τις κινητοποιήσεις. Δυσκολότερα όμως είναι τα πράγματα για την υπόλοιπη κοινωνία, που νιώθει καθημερινά τις συνέπειες των διακοπών ρεύματος, των σωρών σκουπιδιών, των κλειστών Τραπεζών και της έλλειψης συγκοινωνιών και τόσων άλλων συνεπειών στην καθημερινότητα του πολίτη.
Τις επόμενες μέρες το ασφαλιστικό θα ψηφιστεί και ενδεχομένως οι απεργίες θα σταματήσουν και τότε δύο θα είναι οι κρίσιμοι παράμετροι της υπόθεσης που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Πρώτον, αν οι αλλαγές στο ασφαλιστικό θα εξασφαλίσουν την βιωσιμότητά του χωρίς να δημιουργήσουν κοινωνικό πρόβλημα, οδηγώντας στο περιθώριο μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και, δεύτερον, αν η σημερινή κοινωνική σύγκρουση θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο κοινωνικό σώμα και βαθιές ρωγμές στο πολιτικό σκηνικό.
Όσο για τη δήλωση του πρωθυπουργού από τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με την οποία κανείς δεν μπορεί να εκβιάζει την κοινωνία, εκμεταλλευόμενος τη θέση του στο δημόσιο, θα ίσχυε, αν οι ελληνικές κυβερνήσεις – και η δική του- λάμβαναν σοβαρότερα υπόψιν τους τις ηπιότερες αντιδράσεις. Διανοείται κανείς ότι η όποια ελληνική κυβέρνηση θα κλονιζόταν από μια απλή και φιλειρηνική πορεία ή ακόμα περισσότερο από μια καθιστική διαμαρτυρία στο Σύνταγμα; Αστεία πράγματα.
Είναι αυτονόητο ότι χρόνος για αναθεώρηση και κοινωνικές συμφωνίες υπάρχει. Το προβλέπει άλλωστε και η νομοθεσία με τις τροπολογίες και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους. Χρόνος υπάρχει ακόμα και στο παρά πέντε, διάθεση δεν φαίνεται να περισσεύει.
Η κρίση στο Δήμο Βόλου
Η αναταραχή των κινητοποιήσεων στάθηκε αφορμή, προκειμένου να εκδηλωθεί και η γνωστή κρίση στους κόλπους της πλειοψηφίας του Δήμου Βόλου. Αφορμή, γιατί οι αιτίες είτε υπήρχαν είτε, όπου χρειάστηκε, δεν ήταν δύσκολο να κατασκευαστούν.
Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία να μην απεργήσουν. Αμέσως οι συνδικαλιστές κατηγόρησαν τον προερχόμενο από τη Νέα Δημοκρατία αντιδήμαρχο καθαριότητας Βαγγέλη Καπούλα για στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού. Παρά το γεγονός ότι καμιά καταγγελία δεν δημοσιοποιήθηκε για πίεση προς εργαζόμενους, προκειμένου να εργαστούν, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τόνιζαν ότι ήταν καθαρά δική τους απόφαση, δύο αντιδήμαρχοι έσπευσαν -εμμέσως πλην σαφώς- όχι απλά να στηρίζουν τους απεργούς – πράγμα που δεν είναι καθόλου μεμπτό, αντίθετα μάλιστα- αλλά να υιοθετήσουν τις κατηγορίες εναντίον του συναδέλφου τους αντιδημάρχου.
Η στάση κυρίως του Γιάννη Στάμου και δευτερευόντως του Δημήτρη Δερβένη, παρασκηνιακά και επικουρικά, υπήρξαν σαφείς και δηλωτικές των επιδιώξεών τους.
Ορισμένοι ξαφνικά θυμήθηκαν τις… αδιαπραγμάτευτες πολιτικές τους καταβολές, ξεχνώντας ότι κλήθηκαν, έστω και τελευταίοι ή προτελευταίοι στη σειρά, για να υπηρετήσουν την πόλη τους και όχι το κόμμα τους ή τον εαυτό τους. Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι αδέσμευτη ή απολιτική η τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά υπάρχουν και προτεραιότητες. Αν ορισμένοι τοπικοί άρχοντες βάζουν πάνω από την πόλη και τους πολίτες το κόμμα τους ή τους προσωπικούς τους σχεδιασμούς, έχουν ηθική υποχρέωση να το δηλώσουν ξεκάθαρα στην τοπική κοινωνία.
Επιτέλους, ας μην καμώνονται ορισμένοι ότι ξεχνούν πως αν ο Αλέκος Βούλγαρης δεν είχε την πολιτική ικανότητα να συγκροτήσει ένα ευρύ ψηφοδέλτιο και την πολιτική προσωπικότητα να πείσει πολίτες ευρύτατου πολιτικού φάσματος και αν αυτός που σήμερα τους… μυρίζει (Βαγγ. Καπούλας), δεν είχε αποδοχή της τάξεως των τριών χιλιάδων σταυρών, οι ίδιοι δεν θα ήταν ούτε δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης, γιατί η αντιπολίτευση του Δήμου Βόλου δεν εκλέγει ούτε τον 15ο ούτε τον 20ο.
Σε κάθε περίπτωση τα σχέδια αποκαλύφθηκαν νωρίς και πλέον άπαντες θα είναι πιο υποψιασμένοι. Σημειώνουμε για το θέμα και την αναγκαία -πλην όμως πάντα σε ανεπάρκεια σε παρόμοιες περιπτώσεις- ψυχραιμία που επέδειξε ο Δήμαρχος Αλέκος Βούλγαρης.
Υ.Γ. Αναμφίβολα σημειώνουμε και ορισμένα επικοινωνιακά λάθη του Βαγγέλη Καπούλα, ο οποίος μίλησε περισσότερο από όσο έπρεπε για ένα θέμα που αφορούσε κυρίως τους εργαζομένους -απεργούς και μη- και μόνο ως συνέπεια και σίγουρα αρκετές μέρες αργότερα τους πολίτες και κατ’ επέκταση τον ίδιο.
