Γίνεται πολύς λόγος τις τελευταίες μέρες για το νέο πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως αυτό θα προκύψει μέσα και από τη σημερινή εκλογή των συλλογικών οργάνων του κόμματος στο Συνέδριο, εκεί όπου θα διαφανεί η συνέπεια λόγων και έργων του προέδρου Γιώργου Παπανδρέου για «ενότητα, ανανέωση και αξιοκρατία».
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν και κάνουν αναφορές για το μετεωρισμό του κόμματος ανάμεσα στο Κοινωνικό Κέντρο και τη διαμόρφωση πλαισίου συνεργασίας με τη Δημοκρατική Αριστερά του τόπου. Ανάμεσα στη μέγγενη της κυβερνητικής αυτοδυναμίας και των κυβερνήσεων συνεργασίας το ΠΑΣΟΚ, όπως εμφανίζεται μέσα και από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, δείχνει να μην είναι απαλλαγμένο ακόμη από τα συμπτώματα του κυβερνητισμού. Οι επισημάνσεις του Γιώργου Παπανδρέου ερμηνεύονται ότι από τη μία κλείνουν πονηρά το μάτι σε παλαιότερους και νεότερους κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους που θήτευσαν επί των ημερών του, επαγγελλόμενο την επανάκτηση της εξουσίας και των όποιων προνομίων αυτή συνεπάγεται, σε ένα κομματικό ακροατήριο που δεν κρύβει τη δυσθυμία του για το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κατρακυλά στις δημοσκοπήσεις και διαφαίνεται αχνό το όραμα της… εξουσίας. Από την άλλη υπάρχει ένα κοινό λιγότερο στρατευμένο, που στέκεται κριτικά απέναντι στην ασκούμενη πολιτική του κόμματος. Σ΄ αυτό το ακροατήριο ο Γ. Παπανδρέου μίλησε για ένα νέο ΠΑΣΟΚ, απαλλαγμένο από τον κυβερνητισμό και την αλαζονεία της κυβερνητικής του θητείας. Μίλησε και για «επανάσταση αξιών», που ήταν το κυρίαρχο μότο του Συνεδρίου. Μία έννοια και ένας όρος όμως που μάλλον παραπέμπει σε συνθήματα της συντηρητικής παράταξης και ακούγεται περισσότερο ως κέντρισμα των συναισθηματικών αντανακλαστικών απολιτίκ κοινωνικών ομάδων ή ψηφοφόρων που είναι απαλλαγμένοι από τα δεσμά και τις λογικές του παραδοσιακού ψηφοφόρου, έτσι όπως τουλάχιστον τον γνωρίσαμε μέχρι και τη δεκαετία του ΄90.
Στον αντίποδα της παραπάνω λογικής υπάρχει η πρόσκληση για συνεργασία προς την πλευρά του ΣΥΝ. Σε μία τέτοια περίπτωση όμως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσει να κάνει ριζική ανατροπή του ιδεολογικοπολιτικού στίγματος, έτσι ώστε να βρει πρόσφορο έδαφος από την άλλη πλευρά, που φαντάζει λογικό ότι πολύ δύσκολα θα απεμπολήσει τις κινηματικού χαρακτήρα θέσεις του, από τη στιγμή που διαπιστώνει μέσω των δημοσκοπήσεων ότι αυτό είναι που δίνει αέρα στα… πανιά του. Μπορεί όμως να το κάνει αυτό το ΠΑΣΟΚ σήμερα; Πώς ακτινογραφείται κοινωνιολογικά η σύνθεση του 38% του εκλογικού σώματος, έτσι όπως αυτό αποτυπώθηκε στις τελευταίες εκλογές; Σίγουρα ως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας με μεγάλα ποσοστά ψηφοφόρων να καταγράφονται με βαθμό λιγότερο του πέντε στην θεωρητική πολιτική κλίμακα
Δεξιά – Αριστερά. Μπορεί επομένως να θυσιάσει την έτι περαιτέρω εκλογική του συρρίκνωση η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με αντάλλαγμα την μεσομακροπρόθεσμη αλλαγή του πλαισίου εξουσίας με πιο έντονες αποχρώσεις της αριστερής στροφής. Νομίζω πως όχι…
Τα μετέωρα βήματα του Παπανδρέου
