Το ακούγαμε και το διαβάζαμε σε όλους τους τόνους και σε κάθε πιθανή παραλλαγή, κάθε μέρα που στην επικαιρότητα επικρατούσε μία νέα δημοσκόπηση, σχετικά με την εκλογική δυναμική των κομμάτων.
Το συναντούμε έκτοτε σε κάθε ανακοίνωση, κάθε πολιτικού σχηματισμού.
Το χορτάσαμε από προχθές σε κάθε τηλεοπτική μετάδοση των ομιλιών από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. “Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει” ή “πρέπει να το αλλάξουμε” ή – πολύ περισσότερο – “να πρωταγωνιστήσουμε στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού”.
Είναι προφανές ότι κάθε παρόμοια αναφορά έχει να κάνει με τις καταγραφές των δημοσκοπήσεων και την συνεχιζόμενη καθίζηση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η “αλλαγή του πολιτικού σκηνικού” προσδιορίζεται ως η δυσκολία/αδυναμία κάποιου εκ των δύο κομμάτων να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και η ανάδειξη στο πολιτικό προσκήνιο νέων δυνάμεων με ενισχυμένη δυναμική.
Μάλλον μας διαφεύγει ότι όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις, που μας επιτρέπουν να μιλάμε για “αλλαγές” ή “ανατροπές” στο πολιτικό σκηνικό, δεν αφορούν μόνο στην εκλογική στάση των ψηφοφόρων απέναντι στα κόμματα, αλλά επεκτείνονται και στα λεγόμενα “συγκοινωνούντα δοχεία” στο εσωτερικό των κομμάτων. Με εσωτερικές μετατοπίσεις ή αλλαγή στάσης της κομματικής βάσης.
Αλλαγές που συνήθως μόνο για ανάγκες επικοινωνιακές αποκτούν λόγο αναφοράς στις ομιλίες και στο σχεδιασμό της κομματικής ηγεσίας και των λεγόμενων ηγετικών στελεχών. Πάρτε για παράδειγμα τις χθεσινές ομιλίες των προβεβλημένων και με κυβερνητικό παρελθόν στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο. Ολες, μα όλες, κατέγραφαν την αγωνία όχι για την ανάκαμψη του κόμματος προς όφελος της κοινωνίας, αλλά για να επανακάμψει η ελπίδα μίας νέας κυβερνητικής θητείας (για τους ίδιους). Δηλαδή, αλλαγή σκηνικού με επάνοδο στο παλιό σκηνικό.
Κάτι σαν τον στίχο του Παπακωνσταντίνου “φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα”.
Αλλαγή σκηνικού είπαμε, όχι επάνοδο στο γνωστό παλιό…
