Ας πω πρώτα αυτό που είναι για γέλια, γιατί το άλλο είναι για κλάματα.
Σκουπίδια στους δρόμους της Ελλάδας, σκουπίδια και στη διεθνή πολιτική σκηνή. Υπουργός Εξωτερικών της Π.Γ.Δ.Μ., με άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung προσπαθεί να συγκινήσει τους Γερμανούς θυμίζοντας το ότι η σύζυγος του εργάζεται στο Άαχεν, όπου γεννήθηκε προ μηνών και ο γιος του. Και μια και το Άαχεν είναι η πατρίδα του Καρλομάγνου, αναπτύσσει τον ισχυρισμό ότι αν θέλουμε να είμαστε εμείς οι Έλληνες Ευρωπαίοι, όσο προφανώς είναι ο ίδιος, θα πρέπει να αντιγράψουμε τους Γερμανούς και τους Γάλλους που τιμούν εξίσου τον Καρλομάγνο. Δηλαδή να αποδεχθούμε ότι είμαστε συγκληρονόμοι… εξ αδιαιρέτου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του μακεδονικού πολιτισμού, με τους Αλαβανοσλάβους γείτονές μας.
Πέρα όμως από το αστείο αυτό, το άρθρο του κ. Μιλόσοσκι περιείχε ένα καρφί μεγάλου διαμετρήματος για διάφορους δικούς μας που ξύπνησαν τώρα και ξανάγιναν… μακεδονομάχοι εκ του ασφαλούς, από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ενώ ως κυβέρνηση, για χάρη της μεγάλης φίλης και συμμάχου, νομιμοποιούσαν εμπράκτως την χρήση του ονόματος που καπηλεύονται οι γείτονές μας.
Για διαβάστε αυτήν την παράγραφο από το άρθρο του σκοπιανού υπουργού:
“Μακεδόνες και Έλληνες στρατιώτες έλαβαν μέρος στην αποστολή στο Αφγανιστάν ο ένας δίπλα στον άλλο, φορώντας στολές όπου στους μεν έγραφε Greece και στους δε Macedonia. Αυτή τη θετική και ρεαλιστική εμπειρία από την καθημερινότητα θα έπρεπε η πολιτική να την ενισχύσει και όχι να την ανακόπτει”.
Αλλά η κατάντια δεν αφορά μόνο στην τότε κυβέρνηση. Είναι σημείο μιας γενικότερης παρακμιακής λειτουργίας. Διότι δείχνει πως κάποιοι Έλληνες αξιωματικοί που υπηρετούσαν στο Αφγανιστάν, ενδιαφέρονταν κυρίως για το γενναίο επιμίσθιο σε ντόλαρς και δεν έδιναν σημασία στο πώς παρουσιάζονταν οι σκοπιανοί συνάδελφοι τους. Καρφί δεν τους καιγόταν για το τι έγραφαν στην πλάτη τους.
Ύστερα απορούμε πώς τόσα χρόνια καταφέρνουν με την αδιαλλαξία τους να κερδίζουν οι γείτονές μας τη μια αναγνώριση μετά την άλλη.
