Κυβέρνηση και δανειστές επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν ιδιωτικές περιουσίες…
Οι διαβουλεύσεις για την ιδιωτικοποίηση των αμυντικών βιομηχανιών και της ΛΑΡΚΟ συνεχίζονται πυρετωδώς. Η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζει την αντιπρότασή της προς την τρόικα και το επόμενο ραντεβού με τους δανειστές, οι οποίοι έχουν ζητήσει το άμεσο κλείσιμο των εταιρειών Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) και της ΛΑΡΚΟ, έχει προσδιοριστεί για τις 22 Σεπτεμβρίου. Όμως, στον «πυρετό» των συσκέψεων ανώτατων κυβερνητικών κλιμακίων και τροικανών, βολιώτης δικηγόρος μπαίνει στη… μέση και φέρνει τα πάνω-κάτω.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή
Φαίνεται ότι κυβέρνηση και δανειστές κανονίζουν χωρίς τον… ξενοδόχο σε ό,τι αφορά την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής σιδηρονικελίου παγκοσμίως. Μια σειρά στοιχείων, τα οποία συνοδεύουν εξώδικη δήλωση προς τα υπουργεία Περιβάλλοντος, Οικονομικών και το ΤΑΙΔΕΠ, δείχνουν ότι η κυβέρνηση συζητά την ιδιωτικοποίηση ιδιωτικών (!) μεταλλείων που διαχειρίζεται η βιομηχανία.
Το εξώδικο πέφτει από το Βόλο σα «βόμβα» στο μείζον πανελλαδικό ζήτημα. Ο γνωστός δικηγόρος του Βόλου Νίκος Χατζησταματίου μαζί με έξι ακόμη συνιδιοκτήτες συνολικά ποσοστού 38% των δικαιωμάτων εδαφοκτησίας – μεταλλειοκτησίας μεταλλείων, την εξόρυξη του οποίου πραγματοποιεί η ΛΑΡΚΟ, έρχονται να θυμίσουν στο Δημόσιο ότι τα μεταλλεία δεν του ανήκουν!
Η υπόθεση προσλαμβάνει πιο ευρείες διαστάσεις, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα τα παραπάνω αφορούν στα μεταλλεία 8α(Λουτσίου) και 8β (Λάρυμνας) Φθιώτιδος, που ανήκουν κατά 91% και 63% αντίστοιχα σε ιδιώτες μεταλλειοκτήτες!
Την υπόθεση χειρίζεται η δικηγόρος – συνεργάτης του γραφείου και σύζυγος του Νίκου Χατζησταματίου, Στέλλα Χαραλαμπίδου, και η δεύτερη εξώδικη δήλωση έφυγε προς τα συναρμόδια υπουργεία στις 2 Ιουλίου, έστω και αν ακόμη το Ελληνικό Δημόσιο σφυρίζει αδιάφορα απέναντι στις αξιώσεις των επτά συνιδιοκτητών των μεταλλείων σε ποσοστό 38%.
Το υπουργείο Περιβάλλοντος αγνοεί ή κάνει ότι αγνοεί πως τα μεταλλεία, τα οποία υπό τις ασφυκτικές απαιτήσεις της τρόικας σχεδιάζεται να ιδιωτικοποιηθούν, δεν αποτελούν ιδιοκτησία του Δημοσίου, παρά μόνο σε μικρό ποσοστό. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται να μη γνωρίζει ότι το Δημόσιο απώλεσε τα μισθωτικά δικαιώματα που διαχειρίζονταν ως «μεσεγγυούχος» διαχειριστής της εχθρικής -όπως είχε χαρακτηριστεί το 1950- εταιρείας, η οποία ήταν αρχικός μισθωτής και όχι ιδιοκτήτης.
Συμβόλαια, έγγραφα, βασιλικά και προεδρικά διατάγματα, νόμοι και υπογραφές δείχνουν ότι η απευθείας εκμίσθωση, στην οποία προχώρησε το Δημόσιο μέχρι το τέλος του 2013 δεν είναι νόμιμη, ούτε βέβαια μπορεί το Δημόσιο σήμερα να μισθώσει τα μεταλλεία ή ακόμη πιο συγκεκριμένα να ασχολείται με τη διαχείρισή τους, η οποία έληξε οριστικά και αμετάκλητα μετά από 36 χρόνια το 2012.
Το ιστορικό
Στην κατοχή των ιδιωτών βρίσκονται τα νόμιμα παραχωρητήρια για την κυριότητα και μετάλλευση των εκτάσεων των δύο μεταλλείων (8α και 8β). Το δικαίωμα εκμετάλλευσής τους υπήρξε όλα τα προηγούμενα χρόνια μισθωμένο σε διάφορές εταιρείες, μία εξ αυτών η Ανώνυμος Διεθνής Εταιρεία Μεταλλείων και Εμπορίας Μεταλλευμάτων, η οποία το 1950 χαρακτηρίστηκε ως εχθρική. Κατά συνέπεια, τα μισθωτικά και μόνο δικαιώματα της εχθρικής εταιρείας τέθηκαν υπό μεσεγγύηση από το Δημόσιο, όπως επισημαίνεται.
Οι δικαιούχοι ιδιοκτήτες ουδέποτε απώλεσαν, αλλά ούτε τέθηκαν σε αμφισβήτηση τα νόμιμα παραχωρητήριά τους, τα οποία τους δίνουν το δικαίωμα διηνεκούς κυριότητας και εκμετάλλευσης των συγκεκριμένων μεταλλείων.
Απεναντίας, το ελληνικό δημόσιο εμφανίζεται να μην έχει αποδώσει στους δικαιούχους τα μισθώματα που έχει εισπράξει για τα μεταλλεία. Ετσι, την ώρα που «παζαρεύει» την ιδιωτικοποίηση μιας ιδιωτικής έκτασης, διαχειρίζεται ενεργά δικαιώματα ιδιωτών, με άλλα λόγια «τα χρήματά τους».
Από παλαιότερες αποφάσεις των συναρμόδιων υπουργείων προκύπτει η παραδοχή ότι το Δημόσιο έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας στο μεταλλείο Λουτσίου σε ποσοστό 9% και διαχειρίζεται μισθωτικά δικαιώματα σε ποσοστό 91%.
Η πρόσφατη απάντηση του υπουργείου Περιβάλλοντος ότι δεν κατέστη δυνατό να βρει στα αρχεία των υπηρεσιών τα ακριβή στοιχεία των δικαιούχων φυσικών προσώπων, εξαιτίας ανεπάρκειας προσωπικού (!) χαρακτηρίζεται από τους ιδιοκτήτες ως μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, καθώς το χρονικό διάστημα στο οποίο αναζητά… στοιχεία συμπληρώνει 20ετία.
Η εξώδικη δήλωση παραθέτει ακόμη στοιχεία για το κατά πόσο η μισθώτρια εταιρία ΛΑΡΚΟ είναι η πλέον κατάλληλη για τη συνέχιση της εξόρυξης και εκμετάλλευσης. Παραπέμποντας στις επισημάνσεις της επιτροπής, την οποία συγκρότησε το ΥΠΕΚΑ, στην πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι συνιδιοκτήτες του 38% των μεταλλείων μιλούν για σαφή ερωτήματα που δημιουργούνται για το κατά πόσο εφαρμόζονται οι διατάξεις του νόμου. Δημιουργείται δε, όπως προσθέτουν, η εντύπωση ότι με την επίκληση του «δημοσίου συμφέροντος» καταπατώνται κεκτημένα δικαιώματα.
Καταλήγοντας σημειώνουν ότι η διαχείριση της μίσθωσης των ιδιωτικών τους δικαιωμάτων μεταλλειοκτησίας, δηλαδή της περιουσίας τους, έχει λήξει από τον Ιούλιο του 2012, όταν και έληξε η μισθωτική διάρκεια της σύμβασης που είχε υπογραφεί από τις 16 – 7 – 1976. Πρόκειται για μίσθωση ορισμένης διάρκειας που σημαίνει, όπως εξηγούν, ότι με τη λήξη της, τα μισθωτικά δικαιώματα παύουν να υπάρχουν, επομένως είναι αδύνατο πλέον να υπάρξει περαιτέρω διαχείριση, των ανύπαρκτων πλέον, μισθωτικών δικαιωμάτων του εχθρού.
Μισθωτικά δικαιώματα χωρίς ενεργή μίσθωση δε νοούνται και το μίσθιο επανέρχεται στην προτέρα κατάσταση, αναφέρεται στο εξώδικο.
«Σχετικά με την περαιτέρω εκμίσθωση των ανωτέρω μεταλλείων σαφώς κριτήριο είναι η διαφύλαξη του εθνικού πλούτου και η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, σε καμία όμως περίπτωση η επίκληση των ανωτέρω δε δύναται να νομιμοποιήσει τυχόν αυθαιρεσίες και καταπάτηση των νόμων. Για το λόγο αυτό για την περαιτέρω αξιοποίηση των μεταλλείων θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και τα δικά μας περιουσιακά δικαιώματα και οικονομικά συμφέροντα, η δε συμμετοχή μας στη λήψη αποφάσεων περί εκμετάλλευσής των είναι πλέον νομικά αναγκαία, σύμφωνα με το απορρέον από το Σύνταγμα και τους κείμενους νόμους πλέγμα δικαίου που τα διέπει», καταλήγει η εξώδικη δήλωση.
