Για να μη νομίζουμε ότι μόνο εδώ οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν κοινωνικό κόστος και προκαλούν ταλαιπωρία στους πολίτες, αντιγράφω από την εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου:
«Οι προειδοποιητικές απεργίες που παρέλυσαν χθες την συγκοινωνία σε δύο κρατίδια και σε 10 μεγάλα αεροδρόμια εκφράζουν μια συνολική δυσαρέσκεια για τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στη Γερμανία. Εκφράζουν την δυσαρέσκεια εκατομμυρίων ανθρώπων, που τους έκαναν κήρυγμα για λιτότητα και εκούσια εγκατάλειψη των δικαιωμάτων τους για αυξήσεις, (φαίνεται περισσεύουν και στη Γερμανία οι… Γκαργκάνες) και τώρα τολμούν να διεκδικήσουν ένα κομμάτι από την πίτα της οικονομικής ανάπτυξης. Πρόκειται επίσης για τη δυσαρέσκεια πολλών χαμένων της κοινωνίας μας, που εδώ και χρόνια όλοι τους τριβελίζουν τα αυτιά πως οι ίδιοι φταίνε για την τύχη τους και αισθάνονται αδικημένοι.»
Μπορεί πράγματι στα καθ΄ ημάς κάποιοι επαγγελματίες εργατοπατέρες να κάνουν απλώς τα κομματικά τους παιγνίδια. Αλλά ο απλός εργαζόμενος δεν τρώει κουτόχορτο. Δεν ακολουθεί αυτά τα παιγνίδια. Άλλωστε στα επεισόδια μετέχει συνήθως ένα ελάχιστο ποσοστό από κάθε κλάδο.
Το χειρότερο όμως είναι «ο βουβός πόνος», η βουβή οργή. Αυτή που αισθάνονται οι πολλοί. Οι οποίοι από το 1985 και εδώ, σχεδόν είκοσι ολόκληρα χρόνια, καλούνται συνεχώς να κάνουν μια θυσία.
Φάγαμε την λιτότητα πασπαλισμένη με πράσινες «σοσιαλιστικές» κορώνες, σε βαθμό εξάντλησης της αντοχής μας. Τη φάγαμε και σε γαλάζια σερβίτσια, γεμάτα από μέτρα που υποτίθεται θα εξασφάλιζαν καλύτερη αναδιανομή μέσα από την ανάπτυξη.
Μόνο που όλα αυτά τα χρόνια ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Κλάδοι ολόκληροι εξαφανίζονται, από την κλωστοϋφαντουργία ως τη βιομηχανία λευκών ηλεκτρικών συσκευών και από την καπνοβιομηχανία ως την επιπλοποιία. Και οι κυβερνήσεις επικαλούνται τις στατιστικές εισροής επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία όμως κατευθύνονται κυρίως σε παίγνια κερδοσκοπίας στο χρηματιστήριο και αφού «παίξουν» όσο μπορούν, μεταναστεύουν σε άλλους τόπους.
Αυτή δυστυχώς είναι η διαφορά μας με τους Γερμανούς εργαζόμενους. Εκεί, μετά από κάποια δύσκολα χρόνια –πολύ λιγότερα από τα δικά μας- έχουν τουλάχιστον να διεκδικούν «ένα κομμάτι από την πίτα της οικονομικής ανάπτυξης».
Το μέγα μήνυμα δεν είναι από τους θορυβούντες. Αλλά από εκείνους που είναι μετρημένοι στις εκδηλώσεις τους. Αυτοί ρίχνουν τα ποσοστά των δυο κομμάτων εξουσίας ετούτη την ώρα. Και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Που δεν φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά το μήνυμα, αλλά για μια ακόμη φορά του φταίνε τα Μέσα ενημέρωσης και οι δημοσκόποι.
Εμείς πότε θα δούμε αυτή την πίτα;
