Το νοσοκομείο ήταν ένα διώροφο κτίσμα αόριστα νεοκλασικού ρυθμού (αλλιώς βολιώτικου) από τούβλα καλυμμένα με σοβά απέναντι απ’ τη θάλασσα. Υπήρχε και αυλή που είχε μετατραπεί σε πάρκινγκ και αιωνόβια πεύκα πάνω από τ’ αυτοκίνητα. Το νοσοκομειακό έστριψε με ταχύτητα ανάμεσά τους και ήρθε και φρενάρισε απότομα έξω από την παλιά είσοδο με έναν ήχο ξερό και σφυριχτό.
Όταν ο νοσοκόμος βγήκε από τ’ αυτοκίνητο, άκουσε τα πεύκα να θροΐζουν. Όταν ο Μιλτιάδης βγήκε από την κεντρική είσοδο άκουσε έναν ήχο, σαν κάποιος να χάιδευε απαλά χορδές κιθάρας κι οσμίστηκε τη θάλασσα, όχι όμως τόσο δυνατά παρά όσο του επέτρεπαν τα σάπια του πνευμόνια και τρεμόπαιξε νοσταλγικά τα μάτια, υπακούοντας ίσως σε μια φευγαλέα ανάμνηση. Μια καρέκλα με ρόδες σπρώχτηκε γρήγορα και μαλακά μπροστά του. Κάτω από τα ματόφυλλα του Μιλτιάδη ξανάρχισε να τρεμοπαίζει ο ήλιος ενός άλλου απογεύματος, σα να ρουφήχτηκε από μέσα του προς τα έξω, και μια μουσική ήρθε να παιδέψει αυτό το φως, όσο οι ρόδες της καρέκλας εξακολουθούσαν να ψιθυρίζουν. Έπειτα, ανάμεσα σε δυο παιξίματα των ματόφυλλων, μια νοσοκόμα έτρεξε κι απόθεσε δίπλα από την καρέκλα μια βαλιτσούλα με τα λιγοστά του πράγματα και σκέφτηκε πως φαίνεται να μην υπάρχουν νοσοκόμες που να μην πραγματοποιούν τις επιθυμίες σου, πως έρχεται κάποια στιγμή που όλες σου οι επιθυμίες έχουν συμπυκνωθεί σε μια και υπάρχει μόνο μια νοσοκόμα που μπορεί να πραγματοποιήσει. Ύστερα από την ανοιχτή πόρτα είδε να βγαίνει ένας γιατρός με πράσινη χειρουργική μπλούζα, να στέκεται κόντρα στον ήλιο και να προσπαθεί ν’ ανάψει τσιγάρο.
Ο Μιλτιάδης γύρισε στη νοσοκόμα και περισσότερο ψιθύρισε παρά είπε: «Δυο βήματα είναι μόνο. Θα ήθελα να βαδίσω».
Η νοσοκόμα αγκάλιασε τον Μιλτιάδη και σύρθηκαν κι οι δυο ως το αυτοκίνητο. Ο γιατρός κοίταξε μια στιγμή όχι με περιέργεια ούτε με αδιαφορία, αλλά σα να ’βλεπε έναν σκύλο ή ένα δέντρο κι έπειτα έβγαλε από την τσέπη το κινητό του και έστρεψε την πλάτη. Ύστερα ο Μιλτιάδης άκουσε την πόρτα του αυτοκινήτου να κλείνει κατάμουτρά του με πάταγο, σχεδόν σα να του επιτίθεται, κι ύστερα ο οδηγός και ο νοσοκόμος κάθισαν στη θέση τους.
«Για δες πίσω. Έγινε άσπρος σαν το πανί» έκανε ο οδηγός και έβαλε μπροστά. «Καλύτερα να σε παίρναμε από μέσα. Δεν έπρεπε να βγεις. 409 μικρογραμμάρια δείχνει το μηχανάκι σήμερα. Ρύπανση οχτώ φορές πιο πάνω από το όριο. Ήταν λάθος κι ας ήταν μόνο δυο βήματα ως το αυτοκίνητο» είπε ο νοσοκόμος στο Μιλτιάδη. «Ήταν όμως τα τελευταία μου» ψιθύρισε ο Μιλτιάδης.
Έξω τα πεύκα εξακολουθούσαν να θροΐζουν μέσα σε μια αρρωστημένα θολή ατμόσφαιρα. «Εντάξει» είπε ο νοσοκόμος στον οδηγό «ξεκίνα. Μονάχα προσοχή».
