“Να πάρουμε τώρα μέτρα για το μέλλον” είπε ο πρωθυυπουργός, παρουσιάζοντας τις θέσεις του και τους σχεδιασμούς του για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό. Προσθέτοντας ότι το πρόβλημα ρευστότητας του συστήματος θα εμφανισθεί μετά από κάποια χρόνια, απειλώντας τις γενιές που τότε θα ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν.
Είπε αρκετά για να στηρίξει τις κυβερνητικές θέσεις και μεταρρυθμίσεις, όπως και για να απαντήσει στις αντιδράσεις και της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων.
Ανέφερε ως κύρια προβλήματα το δημογραφικό, δηλαδή ότι οι συνταξιούχοι που εισπράττουν από το σύστημα είναι ήδη πολλοί και οι νέοι εργαζόμενοι που χρηματοδοτούν με τις εισφορές τους το σύστημα είναι αναλογικά λιγότεροι, όπως και τη μείωση της χρηματοδότησης. Για το δεύτερο βέβαια, αντί της υποχρέωσης για την κρατική χρηματοδότηση, παρουσίασε το σχέδιο του “κουμπαρά”. Την συνεισφορά των υγιών Ταμείων για τα αδύνατα.
Για την αλλοίωση της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων όμως ξέχασε το βασικότερο. Πως δεν φταίει ότι αυξήθηκε το προσδόκιμο όριο ζωής, άρα θα πρέπει να δουλεύουμε μέχρι τα βαθειά γεράματα. Περισσότερο φταίει ότι οι εν δυνάμει “αιμοδότες” του συστήματος, οι σημερινοί νέοι εργαζόμενοι, εργάζονται –όσοι εργάζονται – σε μεγάλο βαθμό ανασφάλιστοι, χωρίς να συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού. Οχι πάντως με δική τους επιλογή και όχι με δική τους ευθύνη…
Πώς να συνεισφέρουν οι ανασφάλιστοι νέοι;
