Βρέθηκαν τα χαρακτηριστικά της σημερινής “Αριστεράς”;

Είναι μάλλον νωρίς ακόμη να γίνουν εκτιμήσεις για το αν η εκλογή Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ, με ποσοστά μάλιστα ηγετών του κάποτε “υπαρκτού”, επηρεάζει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και ειδικότερα αυτό που αναφέρεται στις κομματικές ηγεσίες ή αν βρισκόμαστε στο ξεκίνημα διαδικασιών ανανέωσης ηγεσιών και στα υπόλοιπα κόμματα, άνοιξε όμως ήδη από τις πρώτες ώρες η κουβέντα για το “τι είναι Αριστερά” στην Ελλάδα.
Θα μου πείτε, “όλα τα ‘χε η Μαριορή…”, η κουβέντα αυτή όμως έχει τη σημασία της. Οχι γιατί καθορίζει το πολιτικό μέλλον της χώρας, ούτε γιατί σκιαγραφεί τον τρόπο άσκησης και την “ταυτότητα” της πολιτικής διακυβέρνησης στο ορατό μέλλον. Αλλά, ίσως διότι θέτει το ζήτημα της “χωροταξίας” των κομμάτων στην κλίμακα “αριστερά-δεξιά”, περισσότερο όμως ως θέμα αυτοπροσδιορισμού.
Εχουμε μια Δεξιά που δε θέλει να ονομάζεται Δεξιά, ένα ΠΑΣΟΚ που θα ’θελε να χαρακτηρίζεται Αριστερά χωρίς να τρομάζει τους συντηρητικούς και μία Αριστερά πολυκερματισμένη, με το κάθε κομμάτι της να έχει τους δικούς του στόχους και τις δικές του στρατηγικές (μην ξεχνάμε ότι έχουμε και την ακραία Δεξιά που παρεξηγείται όταν την αποκαλούν έτσι).
Είπε ο Γ. Παπανδρέου, “δεν είμαστε η Αριστερά που κρατάει για τον εαυτό της τα συνθήματα και αφήνει στους άλλους την εξουσία. Εμείς είμαστε η Αριστερά της δράσης και της πράξης”, για να του απαντήσει ο Τσίπρας “δεν υπάρχει Αριστερά του χρηματιστηρίου, Αριστερά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, Αριστερά των τρομονόμων και της ανασφάλιστης εργασίας”.
Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει ούτε Αριστερά της συμμετοχής στις μίζες της Ζίμενς, όπως υπονόησε η Δαμανάκη, ούτε Αριστερά των πολιτικών επιλογών με κανόνες μάρκετινγκ και ελκυστικών πρωτοσέλιδων. Το τελευταίο μάλιστα ίσως είναι και το πιο επίφοβο.
Αν η “αντιπαράθεση” γίνεται από την αγωνία έκφρασης κοινωνικών αναζητήσεων, χωρίς στερεότυπα του παρελθόντος, καλώς. Αν γίνεται απλώς για τη διεκδίκηση νέων ψηφοφόρων, καταντά ιδεοληψία, αυταπάτη και διεκδίκηση αδειανών πουκάμισων.