Δημιουργούνται ισχυρά “μέτωπα” στο χώρο της παραγωγής ενέργειας

Θα ήταν μάλλον αφελές να θεωρήσουμε ότι το ”άδειασμα” του Γ. Παπανδρέου από το περιεχόμενο ερώτησης βουλευτών του για το θέμα του λιθάνθρακα και της ΔΕΗ, ήταν αποτέλεσμα έλλειψης συντονισμού ή ενημέρωσης. Οτι δηλαδή σε ένα κόμμα που και κυβερνητική εξουσία άσκησε και διεκδικεί με αξιώσεις να ξανακυβερνήσει, δεν υπάρχει η στοιχειώδης λειτουργία έστω και υποτυπώδους οργάνωσης. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ερώτηση που αφορά σε τεράστιας σημασίας ζήτημα, όπως είναι η ενεργειακή πολιτική της χώρας. Κι ακόμη όταν ο κοινοβουλευτικός γραμματέας, με μεγάλη κοινοβουλευτική και πολιτική εμπειρία, είναι άνθρωπος του Προέδρου και ήταν γνώστης και της ερώτησης και του περιεχομένου της τοποθέτησης του κ. Παπανδρέου στη Βουλή.
Απλώς το μεγάλο παιχνίδι της “ενέργειας” τώρα μόλις αρχίζει και είναι αναμενόμενο να προκαλούνται στο παρασκήνιο μεγάλες συγκρούσεις ενδιαφερομένων (επιχειρηματιών) και στο προσκήνιο εκφράσεις αυτών των συγκρούσεων.
Διότι στο βάθος της όλης ιστορίας δεν είναι μόνο το αν θα δημιουργηθούν ή όχι μονάδες παραγωγής ενέργειας με καύση λιθάνθρακα ή ποιους στρατηγικούς επενδυτές θα επιλέξει η ΔΕΗ. Οσο και αν αυτό αποτελέσει ίσως μακροπρόθεσμα πρόβλημα για την εθνική ενεργειακή πολιτική.
Αυτό που αυτή τη στιγμή προέχει για τις εμπλεκόμενες, άρα και ενδιαφερόμενες, πλευρές στον τομέα της ενέργειας, είναι το πώς, μετά την απελευθέρωση της αγοράς, θα γίνει η εκμετάλλευση του νέου καθεστώτος που δημιουργείται.
Είναι μάλλον προφανές ότι και η συγκεκριμένη ερώτηση, όπως και πιθανές άλλες παρόμοιες που γίνουν, δεν έχουν να κάνουν με το ενδιαφέρον να μπει ο ρυπογόνος λιθάνθρακας στην παραγωγή ενέργειας, αλλά περισσότερο με το αν θα μπουν δυναμικά στον ίδιο χώρο ενδιαφερόμενοι ιδιώτες ή όχι. Οχι προς προστασία του κρατικού φορέα αναγκαστικά, αλλά ακόμη και για να υπάρξει επενδυτικό έδαφος για άλλους ενδιαφερόμενους.
Η ΔΕΗ (καθαρά Α.Ε. πλέον, μην το ξεχνάμε), έχει την αγωνία της για το αν θα παραμείνει ο κύριος και αποκλειστικός φορέας στη διανομή του ρεύματος. Αν, δηλαδή, θα έχει μόνη της το προνόμιο της τιμολόγησης και παροχής της κατανάλωσης.
Ηδη με την απελευθέρωση δημιουργούνται ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ρεύματος. Με μεγαλύτερη ίσως την επένδυση Μυτιληναίου για την “Αλουμίνιο”.
Η “φιλελεύθερη” πλευρά της κυβέρνησης προωθεί τη ρύθμιση για να γίνει αυτή η μονάδα συμπαραγωγός με τη ΔΕΗ. Δηλαδή η παραγωγή της να προστίθεται σε εκείνη της ΔΕΗ, να διανέμεται σε όλη την Ελλάδα και να μοιράζεται αναλόγως το κέρδος, περιορίζοντας έτσι την ανάγκη εισαγωγής ρεύματος.
Η άλλη πλευρά, μαζί με τη διοίκηση της ΔΕΗ, θέλουν τον ιδιώτη να παράγει ρεύμα μόνο για τη χρήση της ενεργοβόρου “Αλουμίνιο”. Για τον απλό λόγο ότι αλλιώς ο ιδιώτης θα συνεχίσει να αγοράζει το πάμφθηνο ρεύμα της ΔΕΗ με τις εξευτελιστικές τιμές της σύμβασης το 1960 και θα πουλάει την ίδια στιγμή τη δική του παραγωγή με τις υψηλές τιμές της ΔΕΗ στην επιχείρηση.
Ενα τέτοιο χοντρό παιχνίδι είναι επομένως λογικό να έχει και υποστηρικτές και αντιπάλους σε όλες τις πλευρές και τους χώρους.