Ψευδής ατμόσφαιρα

Η κυρία Ρ. τώρα που πέρασαν τα χρόνια και μπήκε στο χειμώνα αναγκάστηκε να βρει δουλειά. Κάθεται μέσα σ’ ένα μαγαζάκι κάτω από τη Λογοτεχνική Λέσχη και πουλάει τσιγάρα στους συγγραφείς που προσέρχονται να συναντήσουν τους ομοτέχνους τους. Πάνε κιόλας δέκα χρόνια.
Κι αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική επαφή της κυρίας Ρ. με τη λογοτεχνία. Γι’ αυτό και ποτέ δεν έβαλε με το μυαλό της ότι κάποιος από τους κυρίους που της ζήταγαν τσιγάρα είχε κάποια σχέση με τα βιβλία. Φαίνονταν άλλωστε εντελώς απίθανο αυτά τα εξαθλιωμένα υποκείμενα να είχαν γράψει ποτέ κάτι. Κι εξάλλου από τους πρώτους συγγραφείς που είχε συναντήσει, μόνο δυο τρεις εξακολουθούσαν να έρχονται. Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν και πρέπει να έχουν στραφεί σε επικερδέστερα επαγγέλματα ή δεν υπήρξαν ποτέ συγγραφείς ή υπήρξαν ανέκαθεν δημοσιογράφοι, ένας τους μάλιστα εξελίχθηκε σε αθλητικό συντάκτη κι έγραφε κριτικές για τους αγώνες μπάσκετ. Τα σκέφτεται αυτά και χαμογελά η κυρία Ρ. μέσα στο μισοσκότεινο και κρύο μαγαζάκι και οι ρυτίδες γύρω από το στόμα της γίνονται έντονες.
Ωστόσο όποιος είδε την κυρία Ρ. πριν τρεις δεκαετίες, δεν θα ’χει πιθανότατα συγκρατήσει στη μνήμη του τίποτε παραπάνω από μια γυναίκα πανέμορφη, γοητευτική, σαγηνευτική και τα παρόμοια που συνηθίζονται να λέγονται απ’ τους άντρες σ’ αυτές τις περιπτώσεις και που, με μία δεύτερη ματιά, διαπίστωνε ότι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα διακοσμητικό χαζοκόριτσο, που δεν έκρυβε καμιά πραγματική ομορφιά, αλλά μάλλον μια τέλεια κυριαρχία της τέχνης του μακιγιάζ, του τρόπου που ξετυλίγονταν τα όποια της προσόντα στα μάτια των αντρών, το κορμί, τα μάτια, τα μαλλιά… Ακόμη κι όταν μιλούσε, είχε κανείς την εντύπωση ότι η γλώσσα του σώματος ήταν ανώτερη, μια γλώσσα απίστευτα μαυλιστική, που είχε εναποθέσει την τύχη του εαυτού της στα χείλη της κυρίας Ρ… Βλέποντάς την είχες την αίσθηση ότι με το κορμί της ακολουθούσε μία νότα από φλάουτο που ανεβαίνει… Μία ψευδής ατμόσφαιρα…
Αυτή η μαγεία χάνονταν, όταν χρειάζονταν να σταθεί στο ύψος της ψευδαίσθησης που δημιουργούσε, γι’ αυτό και το κοινό της της εποχής εκείνης δεν θυμάται σήμερα κάτι το ιδιαίτερο, ακόμα κι αν βάλει τα δυνατά του, πέρα από το ότι ήταν πολύ γοητευτική. Παρ’ όλα αυτά τίποτε δεν την εμπόδιζε τότε να αναδειχθεί σε ένα από τα πιο κοσμικά πρόσωπα της πόλης, με άπειρες κατακτήσεις. Θα μπορούσε μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις να έχει επωφεληθεί.
Αφού δεν το έκανε (οι μικρές παραλείψεις έχουν πάντα σοβαρότατες επιπτώσεις), όταν η λάμψη της άρχισε να σβήνει, αναγκάστηκε να βρει δουλειά σ’ αυτό το μαγαζάκι και να πουλάει τσιγάρα στους συγγραφείς, που μόνο συγγραφείς δεν είναι, εξακολουθώντας να ζει με άλλον τρόπο μέσα στην ίδια ψευδή ατμόσφαιρα.