Δύσκολα να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της Ελλαδικής Εκκλησίας οι θιασώτες και θαυμαστές της εποχής Χριστόδουλου μετά το χθεσινό αποτέλεσμα και την αναρρίχηση του κ. Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Οι σχέσεις του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου με τον διάδοχό του πέρασαν από χίλια κύματα. Από τη σφοδρή μέχρις εσχάτων σύγκρουση του 1998 και την εκλογική αναμέτρηση, οι σχέσεις τους πέρασαν σ΄ ένα μεσοδιάστημα ανοχής και τα τελευταία 3-4 χρόνια υπήρξαν σχέσεις στενής, αν και διακριτικής συνεργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Ιερώνυμος, ακόμα και τις μέρες που ταλάνιζαν την Εκκλησία λόγω παραδικαστικού κυκλώματος, δεν σήκωσε τους τόνους, ούτε προσπάθησε να εκμεταλλευτεί καταστάσεις. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει τον βηματισμό του προκατόχου του.
Μέχρι σήμερα στην ηγεσία της Εκκλησίας ήταν ο λαλίλαστος Χριστόδουλος. Τώρα αναλαμβάνει ο λιγομίλητος Ιερώνυμος. Από τον άκρως επικοινωνιακό προκαθήμενο με τον εκλαϊκευμένο λόγο του, περνάμε στον επιφυλακτικό διάδοχό του, ο οποίος απευθύνεται στην κοινωνία με λόγο καθαρά εκκλησιαστικό. Δύο προσωπικότητες εκ διαμέτρου αντίθετες. Λέγεται ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος, παρά τα λίγα που λέει, είναι αποφασισμένος να κάνει πολλά και να προωθήσει ευρείας κλίμακας παρεμβάσεις κυρίως στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας. Μακάρι.
Αυτά σε ό,τι αφορά στο περιτύλιγμα. Επί της ουσίας μόνο το έργο του νέου προκαθήμενου της Εκκλησίας θα είναι συγκρίσιμο μετά από κάποια χρόνια με το αντίστοιχο έργο του Μακαριστού Χριστόδουλου. Πάντως κάμερες, τηλεοράσεις και διαγγέλματα καλύτερα να τα ξεχάσουμε.
Νέα εποχή στην Εκκλησία
