Η Αγία Ιουλία, καθώς θα ’χετε ακούσει ή θα γνωρίζετε, είν’ ένα προάστιο της Φερολάνδης, που αν και μικρό, κατοικιέται από αρχοντικούς και εύπορους ανθρώπους. Εκεί παλιά ήταν χτισμένο το Επισκοπείο, όπου εκατοικούσε ο επίσκοπος Αρκάδιος.
Ο Αρκάδιος αυτός ήταν μικρόσωμος, ροδαλός κι ευχάριστος στο πρόσωπο κι ο μεγαλύτερος κατεργάρης στον κόσμο. Και πέρα απ’ αυτό, χωρίς να ’χει κάποια ιδιαίτερη μόρφωση, ήταν τόσο ετοιμόλογος, που όποιος τον εγνώριζε, τον έπαιρνε για ρήτορα, αν όχι ανώτερο, τουλάχιστον ισάξιο του Δημοσθένη και σοφό όσο ο Σολομών ή ο Αριστοτέλης.
Αυτός, από μεγάλο σεβασμό στο ράσο που φορούσε κι από μεγάλη πίστη, είχε την καλοσύνη να δείχνει στους πιστούς της περιφέρειάς του κι όσους συνέρεαν στη Μητρόπολη από άλλα μέρη όλα τα άγια λείψανα που κάτεχε. Κι ήτανε τόσα πολλά, που αν θα ’πρεπε να τα αναφέρω όλα, θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο. Μα για να μη μείνει κανένας στο παράπονο, θα αναφέρω μερικά. Πρώτα ήταν ένας φθόγγος απ’ τη φωνή του Πατρός, όταν δημιούργησε τον κόσμο και είπε «Γεννηθήτω φως», κλεισμένος σ’ ένα μπουκαλάκι. Έπειτα μια τούφα απ’ τα μαλλιά του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, όταν παρουσιάστηκε στη Μαρία. Το χέρι της Αγίας Ελένης, όταν ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό, τόσο καλά διατηρημένο, που φαίνονταν σαν μόλις χτες να αποχωρίστηκε απ’ το κορμί της. Ένα φτερό του Αγίου Πνεύματος, όταν εν είδη περιστεράς πέταξε πάνω από τον Ιησού κατά τη Βάπτιση, το ακόντιο του Αγίου Γεωργίου όταν επάλεψε με το δράκο, ένα λινό μαντίλι με τα δάκρυα της Αγίας Φεβρωνίας, το σαγόνι του γαϊδάρου με το οποίο ο Γεδεών έτρεψε σε φυγή τους Φιλισταίους κι άλλα πολλά. (Μάρτυράς μου ότι δε λέω υπερβολές τα διάφορα θαύματα που κάνανε τούτα τα άγια λείψανα σε τυφλούς, παραλυτικούς, βλαμμένους κι άλλους πολλούς ακόμα). Κι αφού το πλήθος στοιβάζονταν και ποδοπατιόταν γύρω από τα ιερά λείψανα με θαυμασμό και σέβας, κατέθετε τον οβολό του στη Μητρόπολη κι αναχωρούσε κάτω από τις ευλογίες του Αρκάδιου, μεταφέροντας τη φήμη της αγιότητάς του σε κάθε γωνιά της πόλης και της χώρας.
Μιας τέτοιας μεγάλης φήμης και παμμέγιστης λατρείας έχαιρε λοιπόν ο Αρκάδιος, όταν ο αρχιεπισκοπικός θρόνος εχήρεψε. Κι επειδή τ’ αμαρτήματα που ’χε κάμει ως τα τώρα έκρινε ότι ήταν λίγα σε σχέση με των άλλων επισκόπων (κι εκτός αυτού, άνθρωπος που μετανοεί τόσο συχνά με τη συντριβή τη δική του δικαιούται να ελπίζει στον Παράδεισο) με τη βοήθεια της καλοσύνης και της ευσπλαχνίας του Θεού, εσκέφθηκε να γίνει αρχιεπίσκοπος. Και τόση ήταν απλωμένη η λατρεία στην αγιοσύνη του, που σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να πει στα φανερά έστω και το παραμικρό εναντίον της υποψηφιότητάς του.
Όσο για μένα, δε σκοπεύω να αρνηθώ ότι πραγματικά μπορεί να ήταν άγιος, γιατί όσο κι αν η ζωή του ήταν αυτή που ήταν, μπορεί την τελευταία στιγμή –ακριβώς πριν την ψηφοφορία- να μετανόησε για άλλη μια φορά, οπότε πανάξια διεκδικούσε μια τέτοια μεγάλη θέση.
Πανάξιος και άγιος
