Καθώς έχω ακούσει, εζούσε πριν τρεις δεκαετίες στη Φερολάνδη ένας νέος, καταγόμενος από φτωχότατη πλην τιμία και αγαθή οικογένεια. Αυτός, όταν ήλθε η ώρα να επιλέξει επάγγελμα, παρακινήθηκε από κάποιον συγγενή του να ακολουθήσει το ιερατικό στάδιο και να γίνει δεσπότης.
Ο νέος, σαν άνθρωπος έξυπνος, θέλησε να το σκεφτεί και για τον λόγο αυτό άρχισε να παρατηρεί τα φερσίματα των δεσποτάδων, καθώς και όσων ήσαν στην αυλή τους, κι από όσα μπόρεσε στην αρχή να αντιληφθεί, οι περισσότεροι, από τον πιο μεγάλο ως τον μικρότερο, ήσαν κομπορρήμονες και διήγαν τρυφηλή ζωή. Πάρα πολλοί πέφταν ατιμωτικότατα στο αμάρτημα της σιμωνίας, γιατί εμπορεύονταν τις ιερές τελετές και τα μυστήρια καθώς κι ό,τι είχε σχέση με την Εκκλησία κι ό,τι προέρχονταν απ’ τους πιστούς.
Προσέχοντας περισσότερο ο νέος, είδε ότι ήσαν ματαιόδοξοι, με πολύτιμα αρχιερατικά άμφια και βαρύτιμους, χρυσούς, διαμαντοστόλιστους σταυρούς κι εγκόλπια να κρέμονται απ’ το στήθος. Διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις με παράσιτα, ονομάζοντας τη φανερή ιεροκαπηλία έργο ιερό, λες κι ο Θεός θα μπορούσε να ξεγελαστεί από τις λέξεις και, μη γνωρίζοντας τις διαθέσεις των χαλασμένων τους ψυχών, ήταν δυνατό να εξαπατηθεί από τη μετονομασία του επονείδιστου έργου τους.
Εκτός από αυτά είδε ότι συσσωρεύαν πλούτο, γιατί ήταν τρομερά φιλάργυροι, και ήταν απίστευτα λαίμαργοι όχι μόνο για το χρυσάφι ή την εξουσία, αλλά και για τα ευτελή όπως το φαγητό, υπηρετώντας αυτά τα ελαττώματα με τρομερή συνέπεια. Από όσο μπόρεσε να διακρίνει, μερικοί έπεφταν στο αμάρτημα της ασέλγειας κι όχι μόνον της φυσικής αλλά και της παρά φύσιν, δίχως φραγμούς τόσο, ώστε οι κίναιδοι κι οι σοδομίτες να έχουν εισχωρήσει αρκετά στο σώμα της Εκκλησίας και καμιά σπουδαία υπόθεση να μην διεκπεραιώνεται δίχως τη συμβολή τους.
Κι αφού ο νέος εκατάλαβε ότι εδώ δεν υπάρχει καμιά αγιότητα, καμιά ευσέβεια, καμιά αγαθοεργία, κανένα έλεος, κανένα υπόδειγμα χριστιανικού βίου, αφού είδε την ασέλγεια, τη φιλαργυρία, τη λαιμαργία κι άλλα πολλά παρόμοια ή και χειρότερα να επιβραβεύονται αντί να παρωθούνται, έπαψε να παραμένει αλύγιστος κι ακούγοντας τη συμβουλή του συγγενή του αποφάσισε να ακολουθήσει το ιερατικό στάδιο και να γίνει δεσπότης. Χειροτονήθηκε λοιπόν διάκονος με μεγάλη ευκολία, εδιδάχθηκε τα της θρησκείας μας από σπουδαίους δεσποτάδες και έζησε για μια δεκαετία σαν αγαθός, αξιόλογος κι ενάρετος αρχιμανδρίτης.
Δεσπότης δεν έγινε ακόμα, καθώς λένε, έχει όμως όλον τον καιρό μπροστά του.
