Ο φόβος για το “κράτος των δικαστών”

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτήρης Χατζηγάκης είναι αναμφίβολα ένας έντιμος άνθρωπος. Με τις καλύτερες δυνατές προθέσεις. Αλλά όσα είπε για την επαπειλούμενη, κατ’ αυτόν, εγκαθίδρυση ενός «κράτους των δικαστών», δείχνουν ότι κάτι έχει «πάρει στραβά».
Κατά τον κ. Χατζηγάκη παρατηρείται κατάχρηση του δικαιώματος των δικαστών και ειδικότερα του Συμβουλίου της Επικρατείας, να κηρύσσουν αντισυνταγματικές αρκετές νομοθετικές διατάξεις και υπουργικές αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας μετά από προσφυγή πολιτών.
Όταν ο μεγάλος Έλληνας νομικός Κωνσταντίνος Ρακτιβάν, γόνος ιστορικής οικογενείας της Κωνσταντινούπολης, έθετε το πλαίσιο λειτουργίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, ως καταφυγίου των πολιτών έναντι νομότυπων αυθαιρεσιών της εκάστοτε εξουσίας, ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος είχε δώσει το στίγμα της δημοκρατικής ευαισθησίας της πολιτικής ηγεσίας. Είχε δηλώσει πως θα αισθανόταν ευτυχής και δικαιωμένος, αν η πρώτη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ήταν για την ακύρωση νομοθετήματος της δικής του κυβέρνησης.
Κάπου πρέπει επιτέλους να ισορροπήσει η στάση των πολιτικών, κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, απέναντι στη Δικαιοσύνη.
Τα τελευταία χρόνια, ιδίως από το σκάνδαλο Κοσκωτά και μετά, είναι αναρίθμητες οι υποθέσεις την διαλεύκανση των οποίων οι πολιτικοί φορτώνουν στους δικαστές. Απαντώντας στερεοτύπως στους επικριτές τους «περιμένετε πρώτα να αποφανθεί η Δικαιοσύνη». Με εναλλασσόμενους στο ρόλο των κατηγόρων και των απολογούμενων, κυρίως, τα στελέχη των δυο κομμάτων εξουσίας.
Επειδή είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η πολιτική ηγεσία θα ήταν ιδιαιτέρως πρόθυμη να βγάλει στο φως όλες τις πτυχές του σκανδάλου Ζίμενς, στο οποίο εμπλέκονται πρόσωπα και από τα δυο στρατόπεδα, τόσο της πράσινης, όσο και της γαλάζιας διακυβέρνησης, εν αγνοία ελπίζω αμφοτέρων των ηγεσιών, ας αποφύγουμε όλοι την υπονόμευση του κύρους της Δικαιοσύνης. Διότι αυτή είναι η έσχατη ελπίδα των πολιτών ότι θα μάθουμε την αλήθεια. Οι δικαστές καλούνται και πάλι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Όσο για το Συμβούλιο της Επικρατείας, σε μια χώρα όπου οι ίδιοι οι πολιτικοί καταγγέλλουν αλλήλους για “ντροπολογίες” και φωτογραφικές διατάξεις νόμων, είναι το αναγκαίο ανάχωμα στην πλημμυρίδα αυθαιρεσιών της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας.