Ο Φερούνδιος, καθώς είναι γνωστό, με τη μεγάλη του αξία δεν είχε γίνει μόνο επίσκοπος της Φερολάνδης, από ασήμαντος κληρικός, μα είχε κατατροπώσει πολλές φορές αιρετικούς κι άλλους εχθρούς της Εκκλησίας. Αυτός, επειδή εξόδεψε τα πλούτη του σε απολαύσεις και διάφορες μεγαλοπρεπέστατες επιδείξεις, όταν θέλησε να γίνει αρχιεπίσκοπος και του χρειαστήκανε πολλά χρήματα για την προεκλογική του εκστρατεία, μην βλέποντας πού θα μπορούσε να τα βρει τόσο γρήγορα όσο τα ήθελε, θυμήθηκε κάποιον τραπεζίτη, ονομαζόμενο Ευγενάδη, κι εσκέφτηκε ότι αυτός θα μπορούσε να τον βοηθήσει στα σίγουρα, αν ήθελε.
Επειδή όμως ο τραπεζίτης ήταν φιλάργυρος, που χωρίς να εξυπηρετήσει το συμφέρον του δεν πρόσφερε βοήθεια ποτέ, ο επίσκοπος, μιας και τον πίεζε η ανάγκη, αποφάσισε να βρει καμιά δικαιολογημένη αφορμή για να τον αναγκάσει. Κι αφού τον εκάλεσε κοντά του και τον δέχτηκε φιλικά, έπειτα τον ερώτησε:
«Αγαπητό μου τέκνον, γνωρίζω ότι είσαι σοφότατος και ικανότατος άνθρωπος, στα δε θρησκευτικά ζητήματα εντρυφείς όσο κανένας άλλος. Γι’ αυτό και με μεγάλη μου ευχαρίστηση θα ήθελα να μου αποκριθείς, εάν προτίθεσαι να κάνεις μία γενναία πράξη υπέρ της Εκκλησίας».
Ο τραπεζίτης, που ήταν πράγματι δαιμόνιος, εκατάλαβε πολύ καλά πως ο επίσκοπος ήθελε να του φάει λεφτά και πως αν αρνούνταν, θα είχε μεγάλο χάσιμο εξ αιτίας της επιρροής του στους κόλπους της Εκκλησίας. Έτσι, σαν άνθρωπος που έπρεπε να απαντήσει δίχως να κινδυνεύσει, αλλά και να ευχαριστήσει ταυτόχρονα τον επίσκοπο, έβγαλε από το στόμα του εκείνο που έπρεπε να πει κι απάντησε:
«Πανάγιε Φερούνδιε, η πρόσκληση που μου απευθύνετε είναι τιμητική κι αν θέλετε να σας πω τη σκέψη μου, είναι ανάγκη να ακούσετε καλά μια ιστορία: Εζούσε κάποτε ένας πλουσιότατος άνθρωπος, που είχε έναν μεγάλο θησαυρό. Θέλοντας λοιπόν να τον κρατήσει και να τιμάται για τον λόγο αυτό όσο ζει, κάθε φορά που ο βασιλεύς της χώρας του τον ζητούσε για να χρηματοδοτήσει κάποια εκστρατεία του, του τον παραχωρούσε με μεγάλη ευχαρίστηση, υπό τον όρο πως, όταν επιστρεφόταν, θα συνοδεύονταν κι από ένα μέρος των λαφύρων. Από τα λάφυρα αυτά θα κράταγε ένα μικρό μερίδιο και τα υπόλοιπα θα τα επέστρεφε δημόσια στον βασιλέα για τους αγαθοεργούς σκοπούς του. Έτσι γινόταν κάθε φορά κι όλοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι».
Ο επίσκοπος Φερούνδιος εκατάλαβε ότι ο τραπεζίτης δεν ήταν διατεθειμένος να βοηθήσει δίχως ανταλλάγματα, γι’ αυτό και αποφάσισε να έρθει μαζί του σε συμφωνία. Έτσι και έκανε και υποσχέθηκε να παραχωρήσει πολύτιμες γαίες της Εκκλησίας αντί ευτελούς τιμήματος, όπου ο τραπεζίτης θα ανήγειρε ξενοδοχεία και άλλες πολυτελείς εγκαταστάσεις. Το μεγαλύτερο μέρος των κερδών, υπό τη μορφή δωρεάς, θα επέστρεφε στην Εκκλησία, δηλαδή στην προσωπική του διαχείριση. Έτσι ο ίδιος θα είχε πάντοτε ρευστό κι ο τραπεζίτης θα ’χε εξασφαλισμένο το κεφάλαιό του, θα έβγαζε κάποιο κέρδος, και δια των δωρεών στην Εκκλησία θα εγλίτωνε πολλά από την Εφορία, χώρια που θα περνιόταν για φιλάνθρωπος, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις επιχειρήσεις.
Μετά απ’ αυτό ο Ευγενάδης έδωσε γενναιόδωρα στον επίσκοπο Φερούνδιο όσα εχρειαζόταν για να επιτύχει το στόχο του…
Ιερή συναλλαγή
