Η εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου την ερχόμενη Πέμπτη από το σώμα των 78 εκλεκτόρων – μητροπολιτών της Ιεράς Συνόδου σηματοδοτεί την απαρχή μίας νέας εποχής για τα εκκλησιαστικά πράγματα της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας. Οι εκκρεμότητες πολλές, όπως και τα μέτωπα που καλείται να κλείσει ο διάδοχος του Χριστόδουλου. Τις σχέσεις με το Φανάρι, με την Καθολική Εκκλησία κ.α
Ωστόσο ένα καίριο ζήτημα που κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα τεθεί στο τραπέζι με την επίσημη Πολιτεία είναι οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους. Μπορεί τα δύο μεγάλα κόμματα να μη δίνουν σήμερα τον τόνο για την επιτακτική ανάγκη που υπάρχει για την επίλυση αυτού του κεφαλαιώδους ζητήματος που κινείται σε αναντιστοιχία με τον κοσμικό χαρακτήρα του σύγχρονου ελληνικού κράτους, που πολλές φορές δίνει την αίσθηση ότι κινείται όχι στη βάση της συνταγματικής επιταγής περί ανεξιθρησκείας αλλά στη βάση της ελληνοχριστιανικής εκδοχής, εκμεταλλευόμενο με πατερναλιστικό τρόπο την ιδιοτυπία της ελληνορθόδοξης πλειοψηφίας. Μίας πλειοψηφίας, που άλλοτε με τρόπο υπερβολικό και άλλοτε με φανατισμό επιβάλλει τη βούλησή της σε πλείστα όσα ζητήματα, που πολλές φορές δεν κινούνται στην ίδια ευθεία με τα ευρύτερα συμφέροντα της σιωπηρής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας.
Εκκλησία και Κράτος
