Για μια τόσο πληθωρική προσωπικότητα, όπως αυτή του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, είναι δύσκολο να πεις και να γράψεις πράγματα. Από πού ν΄ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Κανένα κείμενο και μάλιστα τόσο σύντομο δεν μπορεί να αποδώσει το εύρος της προσωπικότητας, της δράσης και της φιλοσοφίας ενός τέτοιου ανθρώπου. Αυτό από χθες είναι πανθομολογούμενο και απ΄ όσους συμφωνούσαν μαζί του και απ΄ όσους διαφωνούσαν, αλλά ακόμα και από τους μόνιμους επικριτές του. Προσθέτουμε το απλό και κοινότυπο ότι και αυτός, όπως όλες οι προσωπικότητες, θα κριθεί από την Ιστορία.
Πάντως από τις εκατοντάδες δηλώσεις επωνύμων κι ανωνύμων που ακούσαμε χθες, πιστεύουμε ότι η πληρέστερη και συνάμα πιο εκλαϊκευμένη προσέγγιση ήταν αυτή ενός παλιού του συνεργάτη. Ο πατήρ Χριστόφορος, άλλοτε διάκος της Μητρόπολης επί των ημερών του Χριστόδουλου, δήλωσε μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών έξω απ΄ το Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου τα εξής: «Ο Χριστόδουλος διακρινόταν για την ανεξικακία του. Δεν κρατούσε κακία σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Διακρινόταν επίσης… (παύση) και για την παιδική του αφέλεια! Το λέω πραγματικά αυτό, γιατί ο Μακαριστός εμπιστευόταν τους ανθρώπους όπως ένα παιδί. Γελούσε με την καρδιά του. Χαιρόταν με την καρδιά του και επίσης έκλαιγε με την καρδιά του».
Ο πατήρ Χριστόφορος ήταν από τους ανθρώπους που έζησαν κοντά στον Αρχιεπίσκοπο για αρκετά χρόνια πριν εκείνος φύγει για την Αθήνα. Δεν ήταν απ΄ τους ανθρώπους που προωθήθηκαν στα αξιώματα της Αρχιεπισκοπής. Πλην όμως από τον απλό αυτό ιερέα και τη δήλωσή του αντιληφθήκαμε ότι γνώριζε πολύ καλά τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, τον ποιμενάρχη της Μαγνησίας Χριστόδουλο…
Ανεξικακία και παιδική αφέλεια
