Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών σκέφθηκε ότι καλό θα ήταν (για το προφίλ του) να κάνει μία παρέμβαση ο υπουργός Υγείας Δ. Αβραμόπουλος. Τέτοια που να δείχνει ότι είναι πάνω από τα πονηρά των ημερών, μακριά από το βόρβορο που φαίνεται να είχε παγιδέψει και κυβερνητικά στελέχη. Μία δήλωση που θα τον εμφάνιζε ως την αισιόδοξη λύση για το μέλλον. Διότι πολλά ακούγονται και κυρίως πολλά γίνονται στο παρασκήνιο, σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις που μπορεί να προκαλέσει η αποκάλυψη (αν ποτέ…) όλων των πτυχών των σκανδάλων που στιγματίζουν αυτή την περίοδο την πολιτική ζωή.
Ως “ευπατρίδης της πολιτικής” που θέλει να εμφανίζεται, ο κ. Αβραμόπουλος δεν μίλησε για όσα μας ταλαιπωρούν ως πολιτική επικαιρότητα. Μίλησε για την ανάγκη να ενισχυθεί ο πολιτικός πολιτισμός μας. Πώς, δηλαδή, τα ζητήματα θα λύνονται χωρίς ανθρωποφαγίες και χωρίς να κυριαρχεί το γκρίζο του παρασκηνίου. Σωστά αυτά, όμως τον πολιτικό πολιτισμό θα έπρεπε, ως διαπρεπές στέλεχος της κυβέρνησης αλλά και παράγοντας του δημόσιου βίου, να τον απαιτήσει και αλλού.
Διότι, τι σόι πολιτικό πολιτισμό έχουμε με τη νέα γενιά να δουλεύει, όποτε και αν δουλεύει, ανασφάλιστη και με 700 ευρώ το μήνα;
Ποιος πολιτικός πολιτισμός επιτρέπει να μην εφαρμόζονται καθημερινά όσα ένα κράτος δικαίου επιτάσσει;
Σε ποιον πολιτικό πολιτισμό ανήκουν οι συμπεριφορές συγκάλυψης σκανδάλων, μεθόδευσης για την εξόντωση αντιπάλων, εκμετάλλευσης κάθε μικρής ή μεγάλης θέσης εξουσίας, εκβιασμού για την εξασφάλιση μίας δουλειάς, αδιαφορίας για την αδυναμία χιλιάδων νοικοκυριών να ανταποκριθούν στα διαρκώς αυξανόμενα βάρη της ζωής;
Καλά τα λέει ο κ. Αβραμόπουλος. Δεν έχουμε κάτι μαζί του, τουλάχιστον όχι κάτι περισσότερο από όσα έχουμε με οποιονδήποτε προσπερνάει τα καθημερινά πραγματικά προβλήματα και αρκείται σε από άμβωνος νουθεσίες και συμβουλές.
Διότι ο πολιτικός πολιτισμός του ιδίου και όλων όσων συμφωνούν με τέτοιου είδους παραινέσεις, θα έπρεπε πριν απ’ όλα να τους κάνει να παραδεχθούν ότι με την πολιτική που και οι ίδιοι υπηρετούν, αποκτήσαμε τον πιο νοσηρό δημόσιο βίο μετά την μεταπολίτευση, βιώνουμε την πιο άσχημη οικονομική κατάσταση για τους πολλούς και βυθιζόμαστε σε μια κοινωνική πραγματικότητα που δε δείχνει να έχει επιστροφή.
Από άλλα πράγματα κρίνεται η ύπαρξη πολιτικού πολιτισμού
