Η κυρία που συνάντησα νωρίς το πρωί, στο δρόμο από το σπίτι για το ραδιόφωνο, ήταν γνωστή από τα παλιά. Φεμινίστρια και δυναμική. Τα έχει σήμερα τα χρονάκια της, καθώς έχει περάσει προ πολλού τα σαράντα της…
Την αναγνώρισα από μακριά. Ήταν άλλωστε πολύ έντονη η εμφάνισή της. Ζωηρό ρουζ στ μάγουλα, μέικ απ με το κιλό, μαλλί βαμμένο ξανθό, ρούχα επώνυμα και ύφος που παρέπεμπε σε… μπόντυγκάρντ νυκτομάγαζου. Δεν θα έλεγα ότι ήταν και ο πιο ιδανικός συνδυασμός.
Με προσπέρασε με ύφος σαράντα…καρδιναλίων. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα συνέλαβα τον εαυτό μου να σταυροκοπιέται. Είναι, αναρωτήθηκα, αυτό που συμβαίνει με τις γυναίκες τα τελευταία χρόνια. Και ιδιαίτερα με αυτές που αναζητούν τεχνηέντως να αποκαταστήσουν τη σφριγηλότητα της νιότης τους.
Σπεύδω να καταστήσω σαφές ότι είμαι φεμινιστής από πεποίθηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ακολουθώ τυφλά τις συνήθεις παιδικές αρρώστιες από τις οποίες πολλές φορές περνούν πολλές επαναστατικές ιδέες. Είσαι φεμινιστής όταν αγωνίζεσαι για τον εξανθρωπισμό της γυναίκας και… όχι για την πρωινή παρέλαση στην πασαρέλα των δρόμων της πόλης, που σίγουρα ξενίζει όταν είναι υπερβολική. Άλλωστε έλεγαν κάτι παλιές φεμινίστριες τη δεκαετία του ΄80 «γυναίκες για την παραγωγή και όχι για την αναπαραγωγή»…
Η γυναικεία ματαιοδοξία
