Άμποτε να κάνει καλά τη δουλειά της η Δικαιοσύνη και να επισπευσθεί η εκκαθάριση αυτού του άγους. Ώστε να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του είτε είναι πολιτικός είτε δημοσιογράφος είτε δικηγόρος είτε οποιοσδήποτε άλλος είναι μέρος αυτού του συρφετού.
Αλλά οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν βγαίνουν -και δεν πρέπει να βγαίνουν- στο πόδι. Ως τότε όμως τι γίνεται; Θα αφεθεί ο τόπος να παραδέρνει περί ευτελείς πρωταγωνιστές δραμάτων, επίορκους επιστήμονες και επαγγελματίες, πολιτικά στελέχη β΄ τάξεως με μυαλό κουκούτσι; Να βυθίζεται όλο και περισσότερο στο νοσηρό κλίμα του κουτσομπολιού, της σκανδαλοθηρίας, της κλειδαρότρυπας, για την οποία δεν ευθύνονται μόνον όσοι αδιστάκτως την εμπορεύονται, αλλά και εκείνοι που διαγκωνίζονται «κάτσε να δω κι εγώ λιγάκι», εκείνοι που τρέχουν να αγοράσουν τα προϊόντα της, επιβραβεύοντάς την;
Η δικαιοσύνη μπορεί να δικάσει κάποια πρόσωπα. Δεν μπορεί να οδηγήσει έναν λαό. Να καθαρίσει έναν ολόκληρο τόπο από την αποκρουστική και ρυπαρή μεμβράνη που τον έχει περιτυλίξει.
Αυτή είναι ευθύνη των πολιτικών. Και πρωτίστως δική σας, κ. Πρόεδρε.
Είναι ντροπή που ό,τι πιο ανάξιο για το δημόσιο βίο μας, παραμέρισε από το πρώτο ενδιαφέρον μεγάλου τμήματος των συμπολιτών μας, τις δικές σας συνομιλίες στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, την ψήφιση ενός νέου εκλογικού νόμου, τη συζήτηση για το ασφαλιστικό, τις αθεράπευτες πληγές της παιδείας μας, το όργιο αισχροκέρδειας σε όλη την κλίμακα των ειδών πρώτης ανάγκης.
Μπορεί να έχουμε ένα μέρος ευθύνης και όσοι είμαστε ταγμένοι να ενημερώνουμε την κοινή γνώμη. Ειδικά εκείνοι που αγωνιούν κάθε μέρα για τους δείκτες τηλεθέασης και ακροαματικότητας.
Αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να αλλάξει το κλίμα, αν δεν μπορείτε να το κάνετε εσείς που κυβερνάτε.
Αλίμονο αν ο ρόλος του πολιτικού ηγέτη, που ο λαός τον τίμησε με την εμπιστοσύνη του και του έδωσε την ευκαιρία να κάνει κάτι για τον τόπο, περιορίζεται στην διαχείριση της καθημερινότητας.
Αν δεν έχουμε πια να περιμένουμε άνωθεν ανοίγματα και οράματα, μια εθνική φυγή προς τα εμπρός. Αν κάθε κυβέρνηση, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, περιμένει απλώς να συμβεί… κάτι χειρότερο για να ξεχάσουμε τα προηγούμενα.
Κάντε κάτι επιτέλους. Δεν αντέχει άλλο ο τόπος τούτη την αποφορά σαπίλας.
Ως πότε οι συνεργάτες σας θα αφήνουν κάθε πληγή να κακοφορμίζει, και μόνο τότε θα αποφασίζουν να αλλάξουν τακτική και να μην παίζουνε κρυφτούλι;
Και, επιτέλους, ως πότε θα αποφεύγετε τη δυσάρεστη επιλογή να πάψετε να έχετε τέτοιους συνεργάτες, ακόμη και αν κάποιοι είναι φίλοι από παλιά;
Μήπως δεν ήταν και ο Ζαχόπουλος;
Θα πάει μακριά… η βαλίτσα;
