Πόσες ελπίδες έχει να διασωθεί ένας βάτραχος στο βάλτο που μαλώνουν τα βουβάλια (ή και… ελέφαντες);
Διότι περίπου στη θέση αυτών των βατράχων βρίσκονται οι δημοσιογράφοι που κάνουν απλώς τη δουλειά τους τίμια και ευσυνείδητα, χωρίς να ’χουν σχέση ούτε με μαύρες σακούλες, ούτε με κανακέματα ανθρώπων της εξουσίας, πολύ δε περισσότερο με τα παιχνίδια της εξουσίας που παίζουν είτε έντυπα είτε δημοσιογράφοι που συνήθισαν να παίζουν τέτοιο ρόλο. Ισως και αντικαθιστώντας το περιεχόμενο της εργασίας τους.
Μπορεί να παρακολουθούμε έναν εμφύλιο εκδοτών, όμως ως καυγάς δημοσιογράφων περνάει στην κοινή γνώμη. Και ως εμπλοκή δημοσιογράφων και μάλιστα με παχυλές αμοιβές και μυστικά κονδύλια σε ύποπτα παιχνίδια.
Σε βαθμό που συνθήματα όπως “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”, να φαίνεται ότι αποτυπώνουν την πλήρη πραγματικότητα. Χωρίς όμως να είναι έτσι. Φθάνοντας, στο τέλος, να είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι που θα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Αυτό το κακό έχει η γενίκευση και η απόδοση της “συλλογικής ευθύνης”. Ιστορικά οδήγησε πάντα σε καταστάσεις ανώμαλες και επικίνδυνες. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και τώρα. Να την πληρώσει συνολικά ο Τύπος και κυρίως τα… βατράχια της δημοσιογραφίας.
Πάλι τα βατράχια θα την πληρώσουν
