Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και κλάμα,
κάτι θα γνώριζε αυτός, που έγραψε αυτό το άσμα.
Σε ιδιώτες, ΟΛΠ κι ΟΛΘ, βλέπω παραχωρούνται
και αρχίσανε σιγά -σιγά, τα πάντα να εκποιούνται.
Και λένε η παραχώρηση, τους εργάτες δε θα θίξει,
ας κάνουν λίγο υπομονή και ο χρόνος θα το δείξει.
Μόλις τα πάρουν φίλοι μου, εις τα χέρια οι ιδιώτες,
πολλοί θα ψάχνουνε δουλειά και θα κτυπάνε πόρτες.
Θα απολυθούνε όλοι σχεδόν και ο υπουργός ας λέει
και βλέπω εκ νέου τη Ραχήλ, τα τέκνα της να κλαίει.
Τούτη είν μια μεταρρύθμιση, μείζονος σημασίας,
λέει ο υπουργός μας «σίγουρος», άνευ «υποκρισίας».
Δε το ήξερα όταν μίλαγαν, για τις «μεταρρυθμίσεις»,
εννοούσαν στο ξεπούλημα και εργάτες να απολύσεις;
Λέτε ως «μεταρρύθμιση» και αυτό εδώ να εννοούνε,
γι’ αυτό λιμάνια κατ΄ αρχάς, διάλεξαν να πνιγούνε;
Ακόμα «μεταρρύθμιση», εννοούν κατά μπουλούκια,
να δέρνουνε οι λιμενικοί, τους πάντες με παλούκια;
Γιατί φίλοι ο υπουργός, τους δίνει ελπίδες φρούδες,
ποια εθελούσια έξοδο, τους λέει και άλλες μπούρδες;
Ποιες μετοχές κύριε υπουργέ, θα τους παραχωρήσεις
και δε τους λες ξεκάθαρα, στον τοίχο θα τους στήσεις;
Ντόμπρα, στα ίσια να τους πεις, όλοι θα απολυθούνε
και από τώρα ας ψάξουνε, αλλού δουλειές να βρούνε.
Στα μουλωχτά όμως και αυτό, περνάτε ως συνήθως,
ΘΕΜΑ το κωλοDVD, εις τον νου του έχει το πλήθος.
Αφού όλα αυτά όπου τους λες, ούτε και εσύ πιστεύεις,
γιατί όλους ψιλό γαζί, τους δόλιους τους δουλεύεις;
