Λυπάμαι, κ. Πρόεδρε, αλλά η τακτική που ακολουθείτε όλες ετούτες τις εβδομάδες που σέρνεται η υπόθεση Ζαχόπουλου, μολύνοντας πια όχι μόνο το δημόσιο βίο στο εποικοδόμημά του αλλά και την καθημερινή ζωή των πολιτών στη βάση, είτε την επιλέξατε ο ίδιος είτε σας την συνέστησαν εκείνοι στους οποίους εμπιστεύεστε τους επικοινωνιακούς χειρισμούς της κυβέρνησής σας, είναι η χειρότερη δυνατή.
Αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη δυσκολία όταν έχετε να κάνετε με το δράμα ενός προσωπικού φίλου που αποπειράθηκε να θέσει τέρμα στην ίδια του τη ζωή. Αλλά οι ηγέτες οφείλουν να αίρονται υπεράνω και των προσωπικών αισθημάτων -όπως και των σχέσεων- όταν καθίσταται επιτακτικώς αναγκαίο να κάνουν κάτι για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και της ελπίδας των πολιτών.
Δεν μπορείτε να συνεχίσετε αυτή την τακτική της σιωπής, αφήνοντας να σκάει κάθε μέρα και ένα νέο απόστημα που μολύνει το δημόσιο βίο. Δεν μπορείτε να μιλάτε για άλλα θέματα «σαν να μην τρέχει τίποτα», ενώ δεν υπάρχει δημόσιος ή ιδιωτικός χώρος όπου το πρώτο θέμα συζήτησης όλων να μην είναι αυτή η υπόθεση, σε όλες τις διαστάσεις της και με όλες τις περικοκλάδες της.
Ιδίως μάλιστα από τη στιγμή που πέραν από τον παρ’ ολίγον αυτόχειρα κανείς άλλος δεν αισθάνεται την ανάγκη μιας μη φυσικής, μιας πολιτικής «αυτοχειρίας». Μιας παραίτησης δηλαδή. Όχι επειδή είναι ένοχος αμέτι μουχαμέτι, αλλά επειδή, αν μη τι άλλο, είναι επιζημίως αδέξιος.
Αν κάποιος έχει ιδιότητα πολιτικού στελέχους του αμέσου περιβάλλοντός σας και επέλεξε να καλύπτει επί πολλές ημέρες τον «κομιστή του βίντεο», είναι πολλαπλώς ασυγχώρητος, αν αληθεύει ότι αυτός ο κομιστής είναι ταυτοχρόνως και υπόλογος οικονομικού εγκλήματος. Διότι έτσι δίνεται σε όλους η δυνατότητα να υποθέσουν ότι η καταρρεύσασα προσπάθεια καλύψεως είναι καραμπινάτη υπόθεση συναλλαγής. Υπόθεση που αισιοδοξώ ότι αδικεί και εσάς και τους συνεργάτες σας.
Επειδή όμως όχι μόνο από πολιτικές «μπαλωθιές» αλλά και εντεινόμενες δημοσιογραφικές «ομοβροντίες» σας παίρνουν τα σκάγια, έχετε χρέος πια να απευθυνθείτε στους Έλληνες και τις Ελληνίδες, λέγοντάς τους κάτι περισσότερο από το ότι περιμένετε να μιλήσει η δικαιοσύνη. Διότι αυτή θα αργήσει να το κάνει. Και ως τότε ο δημόσιος βίος μας θα είναι σε αποσύνθεση.
Δεν μπορείτε πια να σιωπάτε, κ. Πρόεδρε
