Εζούσε κάποτε στη Φερολάνδη ένας δημοσιογράφος κακούργος και διεφθαρμένος, που τον ελέγανε Ιγνάτιο και που οι ραδιουργίες του είχαν γίνει τόσο γνωστές στους Φερολανδέζους, που δεν υπήρχε κανείς πια να πιστέψει όχι τις ψευτιές, μα και τις αλήθειες του. Βλέποντας λοιπόν ότι εκεί δεν πέρναγε η μπογιά του, μετανάστευσε στην Αθήνα, την υποδέχτρα κάθε ρυπαρότητας, κι εκεί εσκέφτηκε να βρει μια εφημερίδα, τέτοια, που να του επιτρέπει να αναπτύξει ως τον έσχατο βαθμό όλα του τα προσόντα, κυρίως όμως την πανουργία του.
Και επειδή τέτοια εφημερίδα είναι μόνον η μεγάλη εφημερίδα, όπου ανάμεσα στους πολλούς θα προσποιούνταν εύκολα, βρήκε μια τέτοια, όπου άρχισε να επιδεικνύει εξαιρετική μετριοφροσύνη, διαλέγοντας τις καθαρά δημοσιογραφικές δουλειές. Περιβεβλημένος τον δημοσιογραφικό μανδύα, αρχίνησε να κάνει φαινομενικά ολόσωστα τη δουλειά του, να συνισταίνει πολύ και στους υπόλοιπους την αποχή από κάθε διαπλοκή με τους πολιτικούς και τα συμφέροντα και να μην παίρνει ποτέ μίζα, αφού βέβαια όπως ήταν οι συνθήκες δεν θα μπορούσε να είναι αξιόλογη. Και πριν ακόμα δει καλά καλά κάποια αντιλαϊκή πολιτική ή κάποιον πολιτικό, κλέφτη του δημοσίου χρήματος, πλαστογράφο της λαϊκής βούλησης, φονιά του περιβάλλοντος, καταπατητή, αμέσως εγινόταν φοβερός ηθικολόγος, χωρίς βέβαια κι ο ίδιος να έχει εγκαταλείψει αυτά τα ελαττώματα.
Εκτός από αυτό, πάντα, κάθε που έγραφε (και τον εδιάβαζαν πολλοί) στενοχωρούνταν για τα πάθη του μεγάλου πλήθους, σαν άνθρωπος που δεν δυσκολεύεται να στενοχωριέται όποτε θέλει. Με λίγα λόγια, με τα γραψίματά του κατόρθωσε να εξαπατήσει τον απλό λαό σε τέτοιον τρόπο, που σχεδόν σε όλα τα ζητήματα οι φτωχοί άνθρωποι τον θεωρούσαν πιστό σύμμαχο και σύμβουλο των υποθέσεών τους. Έτσι, ενώ ήταν λύκος, φαίνονταν αρνί, κι η φήμη του στη χώρα ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη φήμη πολλών υπουργών και παραγόντων.
Τώρα, έτυχε να ξεσπάσει ένα μεγάλο σκάνδαλο, απ’ τα πολλά πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα που δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, και ο υπουργός που εμπλέκονταν, μαζί με στελέχη του κόμματος που είχαν την καταγωγή από τη Φερολάνδη, επήγαν σ’ αυτόν τον αδιάφθορο δημοσιογράφο κι εζήτησαν βοήθεια. Ενώ λοιπόν συνομιλούσαν, σαν υπουργός που ήταν (κι αυτοί είναι όλοι ελαφρόμυαλοι), αφού διεκτραγώδησε την κατάσταση, θέλησε να υπογράψει χαριστική διάταξη υπέρ κάποιας εταιρίας, απ’ την οποία ο δημοσιογράφος θα ελάμβανε ένα μεγάλο ποσό ως αμοιβή για τη βοήθεια που θα πρόσφερε. Κι εκείνος κατσουφιάζοντας αρνήθηκε, λέγοντας πως δεν θέλει τίποτα, παρά μόνον την αγάπη της κυβερνήσεως.
Έτσι, με την επιρροή του, συνέβαλε ώστε ο υπουργός να πέσει στα μαλακά, η κυβέρνηση να αποφύγει την πτώση, και ανταμείφθηκε από αυτήν και όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις (που ήξεραν όταν έρχονται τα δύσκολα σε ποιον πρέπει να αποτείνονται), με υψηλές θέσεις και οφίτσια στο δημοσιογραφικό χώρο, οι οποίες από τη φύση τους έχουν την ιδιότητα να αποφέρουν μεγάλο πλούτο.
Ο δημοσιογράφος
