Γνωστό από το πολύ πρόσφατο παρελθόν το σκηνικό: Η Δικαιοσύνη σπεύδει προς έλεγχο πράξεων εκπροσώπων της τοπικής λαϊκής εξουσίας και οι τελευταίοι την καταγγέλλουν είτε για υπερβολή είτε για αθέμιτη επέμβαση και περίπου για κατάλυση των ορίων διάκρισης των εξουσιών.
Πόσο στέκει κάτι τέτοιο; Πολύ περισσότερο πόσο στέκει στο πλαίσιο της αστικής και φιλελεύθερης μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με σαφή και κατοχυρωμένο τον διαχωρισμό των εξουσιών;
Κατά πόσο στο όνομα τής από το λαό νομιμοποιούμενης εξουσίας, με την έννοια της εκλογής και της νομιμοποιητικής καθολικής ψήφου των πολιτών, μπορεί να αμφισβητείται η δικαιοδοσία ενός άλλου θεσμού, πυλώνα μίας Δημοκρατίας;
Δυστυχώς, όσα ανάλογα παραδείγματα έρχονται από το απώτερο παρελθόν, δεν είναι ευχάριστα. Το 1935 ο Χίτλερ είχε διακηρύξει ότι «πάνω από τους θεσμούς υπάρχει ο λαός». Οτι, δηλαδή, τόσο το συναίσθημα του λαού, όσο και η επιλογή του λαού, αποτελούν πηγή ποινικού δικαίου. Ακόμη πιο δυστυχές το παράδειγμα του αείμνηστου Ανδρέα, που το 1988 από το Περιστέρι, υπό το βάρος μίας ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης είναι η αλήθεια λόγω της προσωπικής του περιπέτειας και δίωξης, είχε πει ότι “δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο λαός υπάρχει”.
Ομως ο λαός ως πηγή της λαϊκής κυριαρχίας δεν δίνει λευκή επιταγή, δίνει εντολή για άσκηση σύννομης πολιτικής εξουσίας στους εκπροσώπους του, χρηστής και νόμιμης, βασισμένης στην αρχή της νομιμότητας και στο κράτος δικαίου και δεν λειτουργεί νομιμοποιητικά για κάθε εκτροπή και παραβατικότητα η λαϊκή εμπιστοσύνη προς τον εκπρόσωπό του.
Δεν είναι λευκή επιταγή η εντολή που δίνει ο Λαός
