Περίπου τρία χρόνια μετά τις εκλογές που ανέδειξαν ως πρωθυπουργό τον κ. Κ. Καραμανλή με βασικό πολιτικό «σλόγκαν» την εκπροσώπηση πολιτικά του περίφημου μεσαίου χώρου, αρχίζει και ξεθωριάζει το προφίλ που με τόσο κόπο έκτισε η κυβέρνηση για να πείσει ότι αποτελεί τη μετριοπαθή και ήσυχη δύναμη της αλλαγής.
Κορυφαίοι υπουργοί και άλλα κυβερνητικά στελέχη αλλά και οργανωμένοι μηχανισμοί της κρατικής μηχανής κάνουν ό,τι μπορούν για να διαψεύσουν το πολιτικό στίγμα που εντέχνως δημιουργήθηκε.
Τα παραδείγματα με την αυταρχική στάση κάποιων αστυνομικών που παρουσιάσθηκαν ως… ζαρντινιέρες πρόσκρουσης φοιτητών, η κομματική αντίληψη διοίκησης ακόμη και ευαίσθητων τομέων όπως η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, η πίεση για νομιμοποίηση της παρακολούθησης της ιδιωτικής μας ζωής, η πρεμούρα ιδιωτικοποίησης της ανώτατης παιδείας, όπως και η θυσία των δασικών εκτάσεων για την ικανοποίηση μεγαλοεργολαβικών συμφερόντων, είναι λίγα από τα παραδείγματα που δείχνουν τη διολίσθηση της κυβέρνησης από το στιλ που θα θελε να περάσει.
Η οικονομική πολιτική ενίσχυσης των νεοφιλελεύθερων απόψεων, οι εξελίξεις στον ΟΤΕ και οι αντίστοιχες επιδιώξεις για τη ΔΕΗ, το ξεχαρβάλωμα στις εργασιακές σχέσεις και οι βλέψεις για ανατροπή του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού καθεστώτος επί τα χείρω, αποδεικνύουν ότι η «στροφή» δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριών ή πολιτικών ελιγμών, αλλά γνήσια πολιτική επιλογή που απηχεί την πραγματική ταυτότητα της κυβέρνησης.
Είναι καιρός η κοινωνία να αντιληφθεί ότι τακτικές εξαπάτησης δεν μπορούν εσαεί να δικαιώνονται.
