Στο δάσος του Πηλίου υπάρχει μια μεριά όπου ξεπροβάλλουν απειλητικά τα δέντρα ενός λόφου που τον κατεβαίνει ένα μικρό ποτάμι. Τα πυκνά αυτά δέντρα και το ποτάμι, το υγρό στρώμα των φύλλων και οι πράσινες παλάμες της φτέρης ανήκουν σε ένα χωριό που τα σπίτια, οι στενοί του δρόμοι και η παλιά του εκκλησία από μακριά κάνουν τα φανταστικά τοπία των λαϊκών παραμυθιών πραγματικά.
Αν όλα τα προηγούμενα δεν σου φέρνουν στο νου όλη την εξοχή που επιθύμησες να έχεις στην πόλη, μη διαβάζεις άλλο αυτή τη διήγηση ενός κατάπληκτου ανθρώπου που ζει σ’ αυτήν. Επιτέλους, υπάρχει ένα δάσος όπου η τέχνη συνυπάρχει με τη φύση, χωρίς η μια να καταργεί την άλλη, ένα μέρος όπου το έργο του ανθρώπου, οι στέγες, το καμπαναριό, το καλντερίμι, φαίνεται έργο φυσικό και το έργο της φύσης, τα πανύψηλα δέντρα με τους γιγαντιαίους κισσούς, το σκουροκόκκινο χρώμα των πεσμένων φύλλων, τα πράσινα μάτια της φτέρης, φαίνεται έργο καλλιτεχνικό. Είναι ένας τόπος που μέχρι τώρα υπήρχε μόνο στα όνειρά σου. Μια φύση ήρεμη και όμορφη, ολόφωτη, που ωστόσο βγάζει από μέσα της κάτι άγριο και ατίθασο, παράξενο, ασυνήθιστο.
Ξεκόλλα τώρα από κει που κάθεσαι κι ακολούθα: Πλησιάζοντας λίγο προς το χωριό, παίρνουμε πρώτα μια κατηφοριά. Στο πιο χαμηλό σημείο της, υψώνοντας τα μάτια, σου κόβει τη θέα το πέτρινο καμπαναριό, σαν ένα γλυκό θαυμαστικό με φόντο το σκουροπράσινο δάσος. Δίπλα του η εκκλησία. Πλησιάζουμε κι άλλο, σκαρφαλώνοντας την ανηφόρα. Στο ψηλότερό της σημείο η εκκλησία είναι κάτω από τα πόδια μας. Ανάμεσα από τις πέτρες της στέγης αυτού του μνημείου φυτρώνουν φυτά κοκκινωπά ή κίτρινα, ανάλογα με την εποχή. Σίγουρα αυτό το μέρος έγινε από μια γυναίκα ή για μια γυναίκα, ένας άντρας δεν προσεγγίζει εύκολα τέτοιες κομψές ιδέες, αυτός που υλοποίησε το σχέδιο θα πήρε σίγουρα από κάποια γυναίκα οδηγίες.
Παρακάμπτουμε το χωριό και προχωρούμε στο δάσος, που είναι υγρό και σκοτεινό. Τα δέντρα του πάνω από εκατό χρόνια δεν γνώρισαν τσεκούρι. Αβίαστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξαναέγινε παρθένο, ένα προνόμιο που μόνον δάση το έχουν. Οι κορμοί των δέντρων είναι σκεπασμένοι από τον κισσό, που κρέμεται απ’ όλα τα κλαδιά συγκρατώντας με τ’ απαλά του φύλλα την υγρασία. Αυτά τα πράσινα αραβουργήματα που δεν φυτρώνουν παρά μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα από τον Βόλο, η υγρή γη, τα αθώα βρύα, το διάφανο νερό του ποταμού, τα βάλσαμα, το θυμάρι, παραδίνονται στις αισθήσεις σου με τρόπο ανεπιτήδευτο κι απόλυτο, έτσι όπως παραδίνεται μια σκέψη, κι είναι την ώρα εκείνη σαν το δάσος να σου παραδίνει την ψυχή του. Εκεί δεν είσαι εχθρός. Και ούτε είσαι μόνος. Χιλιάδες μάτια άγρυπνα πίσω απ’ τα φύλλα σ’ ακολουθούν.
Εκεί, καλέ μου φίλε, τυλίγεσαι στον ίσκιο του Κενταύρου…
