Ο Νικόλας είχε χρόνια να έρθει από τα μέρη μας. Όταν το αποφάσισε είχαν περάσει κι όλας δύο δεκαετίες.
Χτες ο Νικόλας είπε στον κύριο Μ.: «Συνάντησα την Εύα τυχαία στο δρόμο. Τη χαιρέτισα όμως δε μ’ αναγνώρισε. Σκέφτηκα ότι αυτό δεν είναι δυνατόν και της ξαναμιλώ. Πάλι όμως δε μ’ αναγνώρισε». «Είναι βέβαιο ότι δεν έκανες λάθος;». «Απολύτως!» φώναξε ο Νικόλας.
Ο κύριος Μ. απόμεινε σκεφτικός. Τέλος δοκίμασε μια ερώτηση: «Είσαι σίγουρος πως θέλεις να δεις την Εύα;». «Αν μου το ’λεγαν πριν δε θα ήξερα τι να απαντήσω, όμως από τη στιγμή που την είδα, βεβαιώθηκα. Ναι, θέλω να την ξαναδώ». Ο κύριος Μ. βρέθηκε στη θέση που βρίσκεται ο συνήγορος του διαβόλου, όταν έχει ν’ αντιμετωπίσει δύσκολες υποθέσεις: «Ας υποθέσουμε ότι τη συναντάς ξανά. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η ανάμνηση του δεσμού που είχατε είναι αρκετή ώστε να πέσει ξανά στην αγκαλιά σου; Είναι καλοπαντρεμένη, όπως λένε όσοι κρίνουν από εξωτερικά φαινόμενα, πιθανό να αγαπάει τον άντρα της, όχι με πάθος, αλλά με την αγάπη εκείνη που αποτελείται από συνήθεια, ευγνωμοσύνη, από τις από κοινού βιωμένες εμπειρίες, την οικειότητα που απαλλάσσει απ’ την ντροπή, τη σωματική εμπειρία –απόρροια αμέτρητων ερωτικών στιγμών… Την αγαπάς εσύ με έναν τρόπο που να δικαιολογεί ένα τέτοιο διάβημα από μέρους της; Κι ακόμα πιο πολύ, επιθυμείς στ’ αλήθεια να γίνει κάτι τέτοιο;»
Ο Νικόλας στα χρόνια που πέρασαν φαίνεται ότι είχε αποκτήσει εκείνον τον βαθμό εξυπνάδας που κάνει τους ανθρώπους αδιάφορους: «Δεν μπορώ ν’ απαντήσω ετούτη τη στιγμή» έκανε και συνέχισε. «Πρέπει να γίνουν πρώτα ορισμένα πράγματα. Ωστόσο, αν είχα επιστρέψει στην Εύα την κατάλληλη στιγμή, η ζωή και των δυο μας θα ήταν τελείως διαφορετική». «Τι σε εμπόδισε λοιπόν να το κάνεις;», ρώτησε ο κύριος Μ. βέβαιος για την απάντηση. «Οι συμπτώσεις, φίλε μου, οι συμπτώσεις» έκανε ο Νικόλας δαγκώνοντας τα χείλια.
Ο κύριος Μ. γέλασε πλατιά: «Και βέβαια κατηγορείς τώρα τον εαυτό σου γι’ αυτό. Του προσάπτεις ότι παραδόθηκε στις συμπτώσεις χωρίς να προβάλει μια υποτυπώδη έστω αντίσταση. Και θέλεις να ξαναδείς την Εύα για να αποκατασταθείς στα μάτια τα δικά σου και τα δικά της. Παρ’ όλα αυτά δεν ξέρεις τι θα κάνεις». «Ναι, κι ούτε έχω στο μυαλό μου κάποιον σκοπό». «Είναι καλύτερα να έχουμε στο μυαλό μας ένα σκοπό, παρά ένα ιδανικό», γέλασε πάλι ο κύριος Μ.
Ο Νικόλας είχε ανέκαθεν τη φοβερή ικανότητα να κατανοεί τη λογική τρέλα του κυρίου Μ. «Πες μου, λοιπόν! Πού μένει;» ρώτησε. Ο κύριος Μ. εγκαταλείποντας επιτέλους τον άβολο ρόλο του συνηγόρου του διαβόλου, έδωσε μια διεύθυνση. «Θα πάω εκεί!» φώναξε ο Νικόλας.
Ο κύριος Μ. γέλασε τρίτη φορά, απελευθερωμένος…
Ο συνήγορος του διαβόλου
