Προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι για να σωθεί ο πλανήτης;

Αυτή τη φορά θα μιλήσουν οι πολίτες με τις οργανώσεις τους και τους φορείς τους. Σήμερα, στα συλλαλητήρια που οργανώνουν περιβαλλοντικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι πολίτες διαδηλώνουν όχι πλέον την ανησυχία τους για το μέλλον του πλανήτη λόγω των δραματικών κλιματικών αλλαγών, αλλά την απαίτησή τους για άμεση λήψη μέτρων. Αποτελεσματικών και σωτήριων. Χωρίς παζαρέματα εμπορικών συμφωνιών και προτάξεις των οικονομικών συμφερόντων. Μιλάν οι πολίτες, γιατί υποτίθεται ότι οι κυβερνήσεις και οι επίσημοι φορείς μίλησαν εδώ και καιρό. Υποτίθεται ότι πήραν μέτρα που επικυρώθηκαν με τη συμφωνία του Κυότο το 1997, για τον περιορισμό εκπομπής καυσαερίων. Συμφωνία με παζάρια περισσότερο εμπορικού χαρακτήρα, με την ελπίδα ότι θα συμφωνούσε ο πρώτος ρυπαντής του πλανήτη, οι ΗΠΑ.
Η συμφωνία εκείνη έχει πλέον ξεπερασθεί. Ο περιορισμός κατά 5,2% των εκπομπών αερίων είναι ανεπαρκής. Ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.
Η ευθύνη όσων συγκεντρώνονται στο Μπαλί για να βρουν τη νέα συνθήκη που θα ισχύσει από το 2012 είναι τεράστια. Θα φοβηθούν πάλι τα λόμπι των ισχυρών συμφερόντων ή τους οικονομικούς εκβιασμούς των ΗΠΑ; Κυρίως, θα τηρήσουν όσα συμφωνήσουν ή σε λίγες βδομάδες οι ίδιοι «διαπραγματευτές» θα αναζητούν πάλι τα «πάρε-δώσε» με τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη για να εξασφαλισθεί δήθεν η ανάπτυξη;
Βγαίνει αποτέλεσμα τελικά από συσκέψεις και συμφωνίες χωρίς διάρκεια; Διότι μία άλλη διαπίστωση που υπάρχει λέει ότι «το κλίμα αλλάζει πιο γρήγορα από τις θέσεις των διαπραγματευτών».