Ωρα να δούμε και την… καμπούρα μας

Θλιβερές για τη χώρα μας γενικότερα οι διαπιστώσεις που καταγράφονται στο «Βαρόμετρο Διαφθοράς για το 2007», το οποίο παρουσίασε η «Διεθνής Διαφάνεια», αφού παραμένουμε πρωταθλητές της διαφθοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποσπώντας το… χάλκινο μετάλλιο. Ευτυχώς που υπάρχουν και η Ρουμανία με την Πολωνία για το «χρυσό» και το «αργυρό».
Εκείνο όμως που πονάει περισσότερο εμένα, τον άνθρωπο που έζησε μια ερωτική σχέση με τη δημοσιογραφία, είναι οι ειδικότερες αξιολογήσεις που γίνονται κατά κλάδους και τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και του δημόσιου βίου μας. Και τούτο διότι στην συνείδηση των πολιτών τα Μέσα Ενημέρωσης μοιράζονται την πρωτιά στο βάθρο των πρωταθλητών της διαφθοράς και της αδιαφάνειας με τις Εφορίες και τους εφοριακούς.
Είναι προφανές ότι η κοινή γνώμη στον τόπο μας, ακούγοντας συνεχώς τους πολιτικούς να καταγγέλλουν μια «διαπλοκή» και «νταβατζήδες» χωρίς ονοματεπώνυμο, βάζει στο ίδιο σακί τον «εθνικό εργολάβο», τον «εθνικό προμηθευτή» και άλλους μεγαλόσχημους που κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης, με τον παθιασμένο για την αναζήτηση της αλήθειας δημοσιογράφο ή τον παραδοσιακό εκδότη-δημοσιογράφο, τον «άνθρωπο ορχήστρα», τον περιορισμένο πια κυρίως στα όρια του τοπικού Τύπου.
Φταίει όμως η κοινή γνώμη; Είναι δικό της το λάθος; Η μήπως φταίμε οι ίδιοι οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης, όσοι δεν μετέχουμε σε κομπίνες και αρπαχτές, σε προώθηση εργολαβιών και προμηθειών, σε ροκανίσματα κρατικών μυστικών και μη κονδυλίων, που δεν φροντίζουμε για την αυτοκάθαρση του χώρου μας;
Αφού την ίδια επαγγελματική ταυτότητα έχω και εγώ και εκείνοι που ανοίγουν και κλείνουν εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, χωρίς να εξηγούν σε κανέναν πού και πώς βρήκαν τα τεράστια κεφάλαιά τους, αν και εμφανίζονται ως… μεροκαματιάρηδες, πώς να κάνει διαχωρισμό ο πολίτης;
Αφού όλοι ξέρουν ότι υπάρχουν εξαγορασμένοι από μυστικά κονδύλια, εγχώρια και αλλοδαπά -όπως π.χ. στη υπόθεση του σχεδίου Ανάν- αλλά ποτέ δεν τους ξεσκεπάσαμε εμείς οι ίδιοι, πώς να μας ξεχωρίσουν οι απλοί άνθρωποι; Και πώς το πιο οργισμένο τμήμα της κοινωνίας, οι ευλόγως επαναστατημένοι, έστω και με θολές ιδέες, έφηβοι και νέοι, να μη μας παίρνουν «σβάρνα» με τα γνωστά συνθήματα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»;
Θα ασχοληθούμε κάποτε σοβαρά με την καμπούρα μας;