Η έσχατη αντίσταση

Χτες πήγα στο χωριό και σε συνάντησα ξανά, φίλε, μετά από τόσα χρόνια, απένταρο όπως τότε που ήμασταν παιδιά, να στέκεσαι έξω απ’ το καφενείο παρά τη βροχή, παρά τα βρεγμένα ρούχα και τόλμησα να φωνάξω: φίλε!, και τόλμησα να σε πλησιάσω και να σε πιάσω από το μπράτσο παρά τον κωλοαέρα, παρά το γυμνό σου βλέμμα, το κωλοχώρι, τη λάσπη, την ερημιά, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και σου ζητάω τσιγάρο.
Δεν ήταν όμως για να καπνίσω (δεν μ’ αρέσουν τα τσιγάρα, καλύτερα ο καπνός) όσο για να σου πω: κωλοχώρι φίλε, κωλοκατάσταση, φτώχεια και εγκατάλειψη, ερημιά, αφραγκία, δίνεις δέκα για να καλλιεργήσεις το χωράφι σου και σου δίνει πέντε, τα υπόλοιπα στα τρώνε οι μεσάζοντες, οι έμποροι και το κράτος, δεν έχεις μία ούτε για έναν καφέ και στέκεσαι έξω απ’ το καφενείο γιατί δεν θέλεις να μπεις μέσα και να πιεις καφέ βερεσέ και περιμένεις να ’ρθουνε κι άλλοι όπως εσύ να πείτε δυο κουβέντες κάτω απ’ τη μισοανοιγμένη τέντα που στάζει, παρά το κρύο, παρά τον κωλοαέρα που κάνει το κρύο δυνατότερο, παρά τα βρεγμένα ρούχα, γιατί οι πιο εντάξει τύποι δεν μπαίνουν στο καφενείο, κάθονται απέξω, ναι, δεν τους κοστίζει τίποτα ακόμα, δεν βγήκαν ακόμα οι νόμοι που να μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε για να περπατάμε στους δρόμους ή να στεκόμαστε έξω απ’ τα καφενεία, αν και παρόμοιοι νόμοι δεν είναι μακριά.
Έλα λοιπόν φίλε, πάμε μέσα, θα σε κεράσω εγώ, εδώ που καθόμαστε σίγουρα θα αρρωστήσουμε, πάμε μέσα, μην αντιδράς, μην είσαι έτσι περήφανος, μη θέλεις να πληρώσεις με τα δικά σου λεφτά, αφού δεν έχεις, αφού δεν πρόκειται ποτέ να έχεις σ’ αυτό το κωλοχώρι έτσι όπως το κατάντησαν, έτσι όπως κατάντησαν τη χώρα ολάκερη να σέρνεται μέσα στη φτώχεια, την ερημιά, την εγκατάλειψη. Έλα ρε φίλε, μην κάνεις τον περήφανο, ποτέ δε θα ’χεις λεφτά σ’ αυτή τη χώρα, τα λεφτά είναι για τους λίγους, εσένα το μόνο που σου μέλλεται είναι να δουλεύεις σαν το σκυλί για να κλέβουν τον ιδρώτα σου κάτι μαλάκες και το κράτος. Μη στέκεσαι έξω, δε βοηθάει πολύ τα πράγματα αυτό (δεν είναι αυτό στ’ αλήθεια που ζητάω, όχι, δεν είναι αυτό πραγματικά) είναι που θα ’θελα να σε δω να αντιστέκεσαι ρε φίλε, ν’ αρχίσουμε να αντιστεκόμαστε όλοι μαζί σ’ αυτή την κωλοχώρα που τριγυρνάμε δίχως φράγκο στην τσέπη και δουλεύουμε σαν τα σκυλιά για τους μαλάκες, αλλά καταλαβαίνω, δεν είναι τα λεφτά για σένα ούτε για μένα που μας κρατάνε έξω απ’ το καφενείο! Είναι η αίσθηση αξιοπρέπειας που ακόμα κρύβουμε μέσα μας και που ακόμα δεν έχουν μπορέσει να συντρίψουν, αν και το προσπαθούν μ’ όλα τα μέσα. Κι είναι αυτό η έσχατη αντίσταση ρε φίλε, αλήθεια λέω, η έσχατη αντίσταση, είναι όμως καιρός να πάμε παραπέρα…