Καλά τα Λόγια, αλλά…

Το θέμα της εικοσαετίας για την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας είναι αναμφίβολα η Ολυμπιακή Αεροπορία. Συνεχώς συζητείται και τίποτα δεν γίνεται. Για πολλοστή φορά καταγράφονται δύο στρατόπεδα απόψεων, τα οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, με αποτέλεσμα να συγκρούονται.
Μία ακόμη φορά όσοι μιλούνε για λουκέτο στον εθνικό μας αερομεταφορέα, αντιπαραθέτουν τα επιχειρήματά τους σε όσους υποστηρίζουν ότι είναι ευθύνη του κράτους να διατηρήσει στη ζωή μια υπερχρεωμένη ΔΕΚΟ, η οποία απομυζά κάθε χρόνο τεράστια ποσά του κρατικού προϋπολογισμού.
Είναι εμφανές ότι η αλήθεια είναι και πάλι κάπου στο μέσον. Οι Έλληνες φορολογούμενοι απορούν γιατί μια αξιόπιστη εταιρία, η οποία έχει πελατεία που την εμπιστεύεται, δεν μπορεί να ορθοποδήσει.
Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να μεταταχθεί το πλεονάζον προσωπικό και να καταργηθούν οι επιζήμιες δραστηριότητες; Είναι τόσο δύσκολο να κάνει η Ολυμπιακή ό,τι κάνουν όλες οι κερδοφόρες αεροπορικές εταιρίες του κόσμου;
Από την άλλη πλευρά ούτε μπορεί να υποχρεώνει το κράτος την εταιρία να πηγαίνει τρεις φορές τη βδομάδα στην Κάρπαθο, αλλά ούτε και να πληρώνει τα χρέη της Ολυμπιακής ο Θεσσαλός αγρότης, που δεν έχει δει αεροπλάνο ούτε από μακριά!
Ας δώσουν τις μικρές γραμμές σε εταιρίες υδροπλάνων, τις οποίες εμποδίζει το τείχος της ελληνικής γραφειοκρατίας να δραστηριοποιηθούν, παρά το έντονο ενδιαφέρον τους, και ας αφήσουν την Ολυμπιακή να ζήσει από τα έσοδα των επιβατών της, αλλά μόνο από αυτά.