Αλλο Λωζάνη άλλο Κοζάνη

Ολοι οι Έλληνες θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει η «Ολυμπιακή», επειδή πράγματι είναι μια διαφήμιση για την Ελλάδα. Αλλά δεν πεθαίνουμε όλοι να μείνει κρατική, όπως ορισμένοι. Έκανε άριστα τη δουλειά της για την προβολή της Ελλάδας ως ιδιωτική επιχείρηση του Ωνάση.
Άλλωστε, για να μην παραμυθιάζεται κανένας με αβάσιμους εξωραϊσμούς, και όταν ακόμη ήταν στα χέρια του Ωνάση η Ολυμπιακή εισέπραττε από το ελληνικό κράτος του κόσμου τις επιδοτήσεις. Επομένως την πληρώναμε διαχρονικά, είτε ήταν «ιδιωτική» είτε «δημόσια».
Τη χρονιά εξαγοράς της ο Ωνάσης ζητούσε επιδοτήσεις 60 εκ. δολαρίων. Και ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής προτίμησε να δώσει το κράτος 69 εκ. δολάρια και να την εξαγοράσει.
Τώρα εκείνο που καθιστά τόσο «σκληρή» την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν είναι βέβαια ο πόνος για τον αν επιδοτείται η εταιρία δαπάναις των φορολογούμενων, αλλά το ότι πρέπει να εφαρμοσθεί μια πολιτική αποφασισμένη από το 1993 και την οποία η κ. Λογιόλα ντε Παλάθιο που κατείχε τη θέση του κ. Μπαρόζο, είχε προδιαγράψει ξεκάθαρα: Στο τέλος πρέπει να μείνουν στην Ευρώπη μόνο δύο με τρεις μεγάλες αεροπορικές εταιρίες περίπου δημόσιες, αλλά… όχι ακριβώς. Δηλαδή η Βρετανική, η Γερμανική και η Γαλλική.
Χωρίς κανείς να λαμβάνει υπόψη του ότι ο Γερμανός, ο Γάλλος ή ο Βρετανός πολίτης κινούνται με άλλες ταχύτητες και συνέπεια στο εσωτερικό της χώρας τους. Ότι π.χ. η απόσταση Παρίσι – Λυών που είναι περίπου ίδια με την διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη καλύπτεται με τα υπερσύγχρονα δημόσια τρένα σε 2.30 ώρες, ενώ εμείς θέλουμε στην καλύτερη περίπτωση 6 ώρες. Άρα για να υπάρχουν ίδιες δυνατότητες, ας πούμε για τους Έλληνες επιχειρηματίες με εκείνες των Γάλλων συναδέλφων τους, εμείς, ώσπου να αποκτήσουμε τέτοια τρένα, θα έπρεπε να έχουμε ένα μεταβατικό καθεστώς ανοχής στη δημόσια αεροπορική συγκοινωνία.
Αυτά όμως προϋποθέτουν ότι πάμε σε διαπραγματεύσεις με τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, ένιοι των οποίων λειτουργούν ως «λόμπι» εταιρικών συμφερόντων, όχι ως ψαρωμένοι αδιάβαστοι μαθητές -και αυτό δεν αφορά στην σημερινή κυβέρνηση, αλλά είναι μια διαχρονική πραγματικότητα- αλλά με ισχυρή πολιτική βούληση και ανάλογη μελέτη και επιχειρηματολογία.
Η Ελλάδα δεν έχει τις υποδομές ούτε του Βελγίου ούτε της Ελβετίας που έχασαν τους εθνικούς τους αερομεταφορείς.
Δεν είναι το ίδιο να πηγαίνεις με το τρένο στη Λωζάνη ή την Κοζάνη.