Τι ακριβώς θέλει να κάνει η κυβέρνηση με το ασφαλιστικό ούτε κορυφαίοι υπουργοί δεν το γνωρίζουν μέχρι σήμερα. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.
Υποτίθεται ότι δρομολογούσε την προσπάθεια επίλυσης του ασφαλιστικού όχι εδώ και δυόμισι μήνες -μετά τη νίκη της ΝΔ τον περασμένο Σεπτέμβριο- αλλά εδώ και τριάμισι χρόνια. Στην πράξη το αποτέλεσμα είναι μια οπερέτα διαλόγου, κορόνες αποφασιστικότητας από τον πρωθυπουργό από την μια πλευρά και ένας υπουργός Απασχόλησης, που άλλα λέει προφορικά με τους εκπροσώπους των υγιών Ταμείων, άλλα διακηρύττει στη Βουλή και άλλα προωθεί στο παρασκήνιο, από την άλλη.
Το «μείγμα πολιτικής» που επιλέγει αφορά και τον τελευταίο ασφαλισμένο. Γι’ αυτό και οι ανησυχίες όλων μεγαλώνουν από την τακτική της «σαλαμοποίησης» των όποιων μέτρων σκαρφίζονται και παρουσιάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα.
Τα πράγματα είναι απλά. Η μεταρρύθμιση που επαγγέλλεται η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό αποδεικνύεται μαγική εικόνα. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για δύο δέσμες μέτρων. Τα αυτονόητα -όπως για παράδειγμα η εφαρμογή του νόμου Ρέππα- και τα άλλα, με τα οποία βάζουν χέρι στα αποθεματικά των υγιών Ταμείων για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες των ελλειμματικών, με την κυβέρνηση να νίπτει τας χείρας για τις δικές της υποχρεώσεις.
Πέραν αυτού, ουδέν. Η ατολμία, η ακινησία, η έλλειψη πολιτικής βούλησης για μέτρα-τομές είναι που βάζουν τη σφραγίδα στις κυβερνητικές προτάσεις. Και ό,τι δεν κινείται, στην πραγματικότητα μας πάει προς τα πίσω. Η κυβερνητική αυταπάτη ότι με ημίμετρα και κινήσεις εξίσωσης των συντάξεων προς τα κάτω θα σωθεί η παρτίδα, είναι μια ωρολογιακή βόμβα για το μέλλον των συντάξεων αλλά και των μισθών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μελλοντικό βιοτικό επίπεδο.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και δεν κρύβεται ούτε με τον θνησιγενή διάλογο που επέλεξε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Από την άλλη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται ξανά και ξανά να βρει τον βηματισμό του στην άρθρωση μιας θαρραλέας εναλλακτικής πρότασης -πράξη αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Το ίδιο ισχύει και για τα συνδικάτα, που αντιμετωπίζουν ώρες ευθύνης. Αλλιώς η κυβέρνηση θα εξακολουθεί, ως νέος Μέρλιν, να μας παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα ως μεταρρύθμιση.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ: Ο,τι κινείται μας πάει προς τα πίσω
