ΤΟΠΙΚΑ

Καταλήψεις: Ρίχνουν νερό στο μύλο των φροντιστηρίων

καταλήψεις-ρίχνουν-νερό-στο-μύλο-των-φ-851206

Πρέπει να ήταν γύρω στο 1990, με υπουργό Παιδείας το Σουφλιά, όταν άρχισαν οι καταλήψεις στα Γυμνάσια – Λύκεια. Λεγόταν τότε πως μια ομάδα στελεχών του ΚΚΕ αποχώρησε από το κόμμα, επειδή το έβρισκε μη επαναστατικό και συμβιβασμένο. Αυτοί είχαν υποκινήσει τους μαθητές σε μαζικές καταλήψεις. Τι απέγινε η ομάδα αυτή δε γνωρίζω. Η παράδοση, όμως, που δημιούργησαν συνεχίζεται έως σήμερα και δε γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει αυτή η χωρίς λόγο ακαταστασία.
Πώς και πότε γίνονται οι καταλήψεις.
Στην αρχή γινόταν γύρω στο Φεβρουάριο. Τώρα τελευταία έχει καθιερωθεί και πρώτος γύρος τον Οκτώβριο – Νοέμβριο.
Εννοείται πως δεν ζούμε σε κόσμο αγγελικό και πάντοτε υπάρχουν προβλήματα. Για να ξεπεραστούν απαιτείται σκληρή και συστηματική δουλειά και μεθοδικότητα. Αλλά άλλοι έχουν διαφορετικές αντιλήψεις.
Επαγγελματίες «επαναστάτες» του γλυκού νερού, άνθρωποι με προβληματική αντίληψη και κρίση έχουν δίκτυο και ρίχνουν το σύνθημα, μεγιστοποιώντας τα υπάρχοντα προβλήματα. Στην αρχή ξεκινούν δυο τρία σχολεία. Ύστερα ξεκινούν και άλλοι για συμπαράσταση και οι καταλήψεις γενικεύονται. Ίσως κάποιες φορές τα πράγματα είναι συνθετότερα.
Οι μαθητές, και ιδίως τα παιδάκια του Γυμνασίου, δεν έχουν διάκριση και πολιτική συγκρότηση και παρασύρονται. Το δόλωμα για τη μάζα είναι να χάσουν μάθημα, να κάνουν επίδειξη δύναμης και μαγκιάς στους άλλους, να σκαρώσουν κανένα αισθηματάκι και να έχουν κάποια ποικιλία στη ζωή, κοιμώμενοι δυο τρεις μέρες στο σχολείο.
Αποτελέσματα
1. Ένα από τα μόνιμα αιτήματα των μαθητών είναι η στήριξη του δημόσιου σχολείου. Αλλά με τις καταλήψεις συνεργούμε στο να υποβαθμίζεται και απορυθμίζεται το ούτως ή άλλως προβληματικό σχολείο. Η απορρύθμιση ελαττώνει και την ποιότητα της διδασκαλίας, πράγμα που δίνει αξία στα φροντιστήρια. Επί πλέον χάνονται πολλές ώρες και έτσι ρίχνουμε νερό και στο μύλο των ιδιωτικών σχολείων.
2. Οι μαθητές που προωθούν τις καταλήψεις και αυτοί που τους υποκινούν είναι μειοψηφία. Με τις καταλήψεις έρχεται η μειοψηφία να επιβάλει τη θέλησή της στην πλειοψηφία. Διδάσκουμε έτσι τους μαθητές να μη σέβονται και να καταργούν το πολίτευμα όποτε θέλουν.
3. Οι μαθητές δεν είναι ώριμοι στην κρίση τους και γενικώς υποκινούνται. Οι πολλοί ανέχονται τις καταλήψεις για την καλοπέρασή τους. Οι υποκινούντες τις καταλήψεις πρέπει να είναι πρόσωπα παντελώς ανέντιμα. Χρησιμοποιούν ευαίσθητες ομάδες πληθυσμού σαν σε παιχνίδια.
4. Είναι απαράδεκτο ευνομούμενη πολιτεία να επιτρέπει τέτοιες κινήσεις σε άτομα που δεν τα θεωρεί πολίτες και άρα είναι ανεύθυνοι έναντι του νόμου και της πολιτείας. Είναι λογικό αυτός που δεν ψηφίζει και δεν έχει λόγο στα κοινά να σφετερίζεται το κράτος και τα ιδρύματά του;
Οι καταλήψεις, λοιπόν, των σχολείων από μαθητές δεν έχουν καμιά σχέση με τη λογική και με τη νομιμότητα.
Η στάση της πολιτείας
Η όλη κατάσταση είναι ένας παραλογισμός.
Η δε πολιτεία ανεξαρτήτως κυβερνώντος κόμματος – όλοι το ίδιο κάνουν – συνιστά «να αφήσουμε το πράγμα να εκτονωθεί». Όχι μάλωμα, όχι τιμωρίες, όχι με το ζόρι…
Έτσι όπως λειτουργεί η δημοκρατία μας δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση.
Ίσως αν είχαμε δουλέψει σε βάθος τη δημοκρατική διαδικασία θα μπορούσαμε να διερευνήσουμε τα αίτια και θα λύναμε το πρόβλημα. Οδηγός θα ήταν το ερώτημα: Είναι δυνατό να διορθωθεί κάτι με την κατάληψη; Διορθώθηκε ποτέ; Ίσως ελάχιστα θετικά ψήγματα υπήρξαν σε εξαιρετικά ειδικές περιπτώσεις.
Αξίζει να σημειώσω εδώ πως στα είκοσι χρόνια που έχω στη δημόσια εκπαίδευση τα σχολεία λειτούργησαν με πλήρες προσωπικό από την αρχή της χρονιάς μόνο όταν υφυπουργός Παιδείας ήταν ο κ. Γκεσούλης. Αυτή τη στιγμή ακόμα έχουμε ελλείψεις. Μικρές μεν αλλά απαράδεκτες, αφού είμαστε στο Νοέμβριο.
Τα βαθύτερα αίτια
Αιτία των καταλήψεων είναι κυρίως η πολλαπλώς εκτεταμένη σχιζοφρένεια και ανωριμότητα των μελών της κοινωνίας. Δεν υπάρχει εκτίμηση στο σχολείο, στους δασκάλους, στο έργο που εκεί επιτελείται. Είναι και τα κόμματα: Άλλος θέλει το στόχο της παιδείας δεξιό, άλλος ακροδεξιό, άλλος κεντρώο, κεντροδεξιό, προοδευτικό, φουλ προοδευτικό, ακροαριστερό, κινεζόφιλο και δεν ξέρω τι. Άλλος θέλει την εκπαίδευση σκέτη κατάρτιση και άλλος δεν τη θέλει καθόλου.
Ως κοινωνία δε σεβόμαστε νόμους και θεσμούς. Ούτε το δημοκρατικό δικαίωμα της πλειοψηφίας να νομοθετεί. Η αμφισβήτηση που οδηγεί σε διάλογο και ζύμωση είναι θετική. Αλλά από τη στιγμή που ο κάθε σατραπίσκος σηκώνει μπαϊράκι και καταλύει στον τομέα του το κράτος τα πράγματα έχουν πάρει στραβό δρόμο.
Επί πλέον τα μέσα ενημέρωσης προσφέρουν κακή υπηρεσία. Είναι γενικά έτοιμα να υποστηρίξουν κάθε μειοψηφία και να ευτελίσουν τις επιλογές της πλειοψηφίας.
Οι παραπάνω αντινομίες αντανακλώνται και φαίνονται σ’ αυτά που ως εκπαιδευτικοί βλέπουμε κατά τη διάρκεια των καταλήψεων:
Τα αιτήματα των μαθητών είναι συνήθως φαιδρά.
Λένε ότι θα κάνουν δυο τρεις μέρες κατάληψη και μετά θα σταματήσουν.
Γονείς μεταφέρουν στο σχολείο στερεοφωνικά για να διασκεδάζουν τα παιδιά.
Φέρνουν φαγητά να φάνε οι κανακάρηδες μην τύχει και στερηθούν και ζαρώσει το μάγουλο.
Φέρνουν κουβέρτες για να είναι εύκολος ο ύπνος στις αίθουσες διδασκαλίας.
Παρέχουν συμβουλές για το πώς πρέπει να γίνει το καθετί ώστε να μη βρεθούν τα παιδάκια σε δύσκολη θέση. Καμιά φορά το ίδιο κάνουν και καθηγητές και προϊστάμενοι!
Στο δια ταύτα
1. Κάποιος από τους παλαιούς έλεγε πως οι «’Ελληνες αεί παίδες». Το να παραμένει κανείς παιδί παρόλο που μεγαλώνει έχει κάποια θετικά. Αλλά το να παιδιακίζουν οι μεγάλοι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Οι ανώριμοι, άνδρες και γυναίκες, όταν έχουν θέσεις υπεύθυνες και διαχειρίζονται κρίσιμα θέματα είναι προφανώς επικίνδυνοι.
2. Κάποιοι, ελπίζω οι περισσότεροι πολίτες, αισθανόμαστε άσχημα με αυτή την κοροϊδία, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και που είναι επικίνδυνη για τα παιδιά μας και για την πολιτεία μας. Δεν είναι όλα για παιχνίδι και επί τέλους η κατάληψη δεν είναι μάθημα.
3. Το δημόσιο σχολείο είναι η βάση της δημοκρατίας και το σπουδαιότερο εργαλείο της κοινωνικής ανατροπής. Δι’ αυτού μπορούν οι φτωχοί αλλά ικανοί μαθητές να γίνουν και ηγέτες της κοινωνίας.
4. Τα μεγάλα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος είναι 1) το δέσιμο και ο συντονισμός του σχολείου, 2) η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, 3) η αξιοκρατία στη διοίκηση, 4) η επιλογή και κατάρτιση στελεχών έξω από κομματικές δεσμεύσεις και άλλα. Όλα αυτά είναι ζητήματα λεπτά και ακανθώδη και δεν λύνονται με χονδροειδείς τρόπους, όπως οι αναταραχές και οι καταλήψεις.
5. Ας σταματήσουμε να ρίχνουμε νερό στο μύλο των διαφόρων παραγόντων και συμφερόντων, που, όταν κανένας υπουργός τους χαλάσει χατίρι ξεσηκώνουν τον κόσμο για να τον «παραιτήσουν». Το δικό μας συμφέρον είναι αλλού: Στο μάθημα.
6. Τέλος: Αν οι ενήλικες είναι ανώριμοι και «παίδες», ποιος θα καθοδηγήσει τους νέους;

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου