Τραυματισμένο το σύστημα και στην Ελλάδα και στην Μαγνησία

Το θέσφατο ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο αλλά και το ακριβότερο πολίτευμα, αγγίζει τα όρια της λήθης από τη στιγμή που η διαπίστωση ότι η ελληνική δημοκρατία έχει μείνει από λάστιχο δεν είναι τωρινή, αλλά έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Δυστυχώς αυτό το ξεφούσκωτο λάστιχο της δημοκρατίας μας δεν κατορθώσαμε ούτε να το κολλήσουμε ούτε να το φουσκώσουμε.
Οι ύαινες του πολιτικού μας συστήματος που έχουν βαφτιστεί με τις έννοιες υδροκεφαλισμός, γραφειοκρατία, σπατάλη και διαπλοκή συνεχίζουν να κατατρώγουν τις σάρκες μας, ενώ τα αντίδοτα των ελληνικών ασθενειών που είναι η αποκέντρωση, η εξάλειψη της γραφειοκρατίας, η περιστολή των αλόγιστων δαπανών του Δημοσίου και η καταπολέμηση της διαφθοράς, κυρίως στο δημόσιο τομέα, ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί στον τόπο μας.
Δύο σοβαρά ζητήματα πολιτικής υφής και όχι κοινωνικοοικονομικής, όπως κυρίως είναι το ασφαλιστικό, άνοιξαν το τελευταίο διάστημα, αλλά συζητήθηκαν, μεροληπτικά, μίζερα και επιδερμικά. Πρόκειται για τις αλλαγές στον εκλογικό νόμο και την αναγκαία όσο ποτέ διοικητική μεταρρύθμιση. Ο μεν εκλογικός νόμος αλλάζει στην κατεύθυνση των επιδιώξεων της κυβέρνησης, χωρίς τίποτα το καινούριο να προστίθεται, χωρίς το πολιτικό μας σύστημα να εξυγιαίνεται και η διοικητική μεταρρύθμιση παραπέμπεται στις καλένδες του μακρινού μέλλοντος, αφού οι ζωογόνες αλλαγές που προτείνονται κοινή συναινέσει μετατίθενται κατά πάσα βεβαιότητα για το 2014.
Αναφορικά με τον εκλογικό νόμο η πριμοδότηση του πρώτου κόμματος με 10 επιπλέον έδρες, δηλαδή 50 συνολικά, προκειμένου όπως επανέλαβε προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός, να υπάρχει πολιτική σταθερότητα στη χώρα, δεν συνιστά πολιτική αλλαγή, αλλά τέχνασμα στα όρια του πολιτικαντισμού. Δεν προσφέρει τίποτα το καινούριο στην αναγέννηση του πολιτικού μας συστήματος, αφήνει τα πράγματα ανέγγιχτα, σταθερά και βαλτωμένα και επαφίεται στη βούληση, τη θέληση και τη δυνατότητα των μελλοντικών ισχυρών κυβερνήσεων για την οποιαδήποτε προωθητική αλλαγή στον τόπο. Υπενθυμίζουμε βεβαίως ότι οσάκις ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε εκλογικό νόμο, προκειμένου να είναι ισχυρότερη μετά τις επόμενες εκλογές απλά τις έχασε. Το θέμα είναι ότι και στο νέο εκλογικό νόμο δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για κατάτμηση των γιγαντιαίων εκλογικών περιφερειών της χώρας, όπως η Β΄ Αθηνών, αλλά και άλλες, όπου έχει αποδειχθεί ότι βουλευτές δεν εκλέγουν οι πολίτες, αλλά τα συμφέροντα πάσης φύσεως. Επίσης δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη, πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, ώστε να αποφύγουμε την εξευτελιστική πραγματικότητα του παρόντος, όπου περίπου οι μισοί βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου είναι γόνοι βουλευτών ή πολιτικών οικογενειών. Το βάθρο της Δημοκρατίας έγινε κληρονομικό δικαίωμα. Κυρίως οι δύο προηγούμενες διαπιστώσεις αποτελούν την απόδειξη ότι η δημοκρατία μας δεν περπατάει και χρειάζεται επειγόντως ισχυρή θεραπευτική αγωγή με τη συμμετοχή των πολιτών. Μία συμμετοχή που περιορίζεται και συρρικνώνεται σκοπίμως, προκειμένου όλα να σχεδιάζονται και να δρομολογούνται πίσω από την πλάτη των πολιτών.
Η εν χορδαίς και οργάνοις εξαγγελθείσα διοικητική μεταρρύθμιση, θιασώτες της οποίας παρουσιάζονται η σημερινή, αλλά και η αντιπολίτευση συζητείται εξαντλητικά χωρίς ουσιαστικά να αποφασίζεται τίποτα. Αν όσα εξαγγέλλονται που ποτέ δεν εφαρμόζονται όλα γίνουν πράξη, το 2014 τα προβλήματα του σημερινού διοικητικού μοντέλου θα έχουν πνίξει κάθε ικμάδα κυρίως της ελληνικής περιφέρειας. Βαδίζουμε εν έτει 2007 μ΄ έναν «δολοφονημένο» Καποδίστρια, ο οποίος καθυποτάχθηκε στο σύγχρονο κοτσαμπασισμό της αυτοδιοίκησης, δημιουργώντας δήμους με αναιμικές δυνατότητες, αφού οι περισσότεροι είναι λίγο μεγαλύτεροι από τις παλιές κοινότητες. Αν συνυπολογιστεί και η αστυφιλία των τελευταίων δεκαετιών κάποιοι μικροί δήμοι είναι μικρότεροι πληθυσμιακά από τις κοινότητες του 1950. Ο θεσμός της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης 13 χρόνια μετά τη δημιουργία του δεν έχει βρει το βηματισμό του, ούτε τους αναγκαίους πόρους για να παράξει έργο. Τα σημαντικά ζητήματα της ευρύτερης περιοχής μας, δηλαδή της περιφέρειας τα χειρίζονται διορισμένα κυβερνητικά στελέχη που σε πολλές περιπτώσεις ούτε τις ανάγκες του τόπου γνωρίζουν, ούτε τη φιλοδοξία να συνδέσουν το όνομά τους με την ανάπτυξη και την προκοπή του τόπου διαθέτουν. Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Η Μαγνησία έχει σήμερα 22 δήμους και 4 κοινότητες. Πέντε το πολύ δέκα δήμοι θα ήταν αρκετοί για να εξυγιανθεί το σύστημα της αυτοδιοίκησης. Αν δεν γίνει αυτό, δηλαδή κάθε δύο δήμοι αν πάμε στους δέκα και ένας δήμος αν πάμε στους πέντε, να αποτελεί μια εκλογική περιφέρεια, ώστε στο μέλλον να ελπίζουμε ότι στο μέλλον να μπορεί να εφαρμοστεί το λεγόμενο γερμανικό μοντέλο των μονοεδρικών περιφερειών τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Σήμερα η περιφερειακή διεύθυνση σε κάθε νομό έχει αντικαταστήσει την παλιά διορισμένη νομαρχιακή αρχή. Δημιουργήσαμε και την αιρετή νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, δηλαδή έναν ακόμα θεσμό με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται μόνο η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων. Ούτε ποιοι είναι υπεύθυνοι για τον καθαρισμό των χειμάρρων δεν γνωρίζουμε. Η Νομαρχία ή οι Δήμοι; Για τη μόλυνση του περιβάλλοντος ο πολίτης δεν γνωρίζει αν πρέπει να απευθυνθεί στον οικείο δήμο ή στη νομαρχία. Μπάχαλο δηλαδή.
Όλες οι οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ρωσία, ακόμα και η Κίνα και η Ιαπωνία για να μην αναφερθούμε σε άλλες μικρότερες πληθυσμιακά χώρες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, εκτός από την κεντρική διαθέτουν και τοπικές κυβερνήσεις.
Είναι αυτονόητο ότι οι ισχυροί και οι εύρωστοι δήμοι σε συνδυασμό με τον αιρετό περιφερειάρχη και το εκλεγμένο περιφερειακό συμβούλιο μπορούν να κινητοποιήσουν δυνάμεις, ώστε να αποφύγουν επιτέλους τον υδροκεφαλισμό του κράτους των Αθηνών, την γραφειοκρατία υπουργείων και υπηρεσιών επιτυγχάνοντας παράλληλα ξεκάθαρες διαδικασίες που θα εμποδίζουν την ανάπτυξη φαινομένων διαφθοράς και διαπλοκής.
Πέντε έως δέκα ισχυροί δήμοι στη Μαγνησία εκλεγμένος περιφερειάρχης σε επίπεδο Θεσσαλίας, εκλεγμένο περιφερειακό συμβούλιο με εκπροσώπους και των τεσσάρων νομών στη διοίκηση του τόπου, συνιστά αλλαγή επί της ουσίας και όχι στα λόγια. Όλα τα υπόλοιπα επιβεβαιώνουν τη μιζέρια της σύγχρονης Ψωροκώσταινας και τίποτα παραπάνω.