Αισθάνθηκα ότι κατάντησα ένας… «χέστης μπαμπάς», καθώς υπέβαλα σε ανάκριση τρίτου βαθμού το δεκαεξάχρονο στερνοπούλι μου για το με ποιους και πώς θα πορευτεί στην πορεία του Πολυτεχνείου. Εκείνη θύμωνε και μου απαντούσε με όσα είχε ακούσει για τον τρόπο της δικής μου συμμετοχής στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου, από ανθρώπους που ήμασταν μαζί όπως ο Θόδωρος Κασίμης, η Φωτεινή Πιπιλή και άλλοι φίλοι.
Προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι άλλο είναι να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου όπως εμείς, και άλλο να κινδυνεύεις από κάποιον που είναι πίσω ή δίπλα σου και έχει θολούρα στο κεφάλι του.
Εκείνο που με κατέπληξε ήταν όταν για να με καθησυχάσει μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισαν με τις φίλες της να πάνε «στο μπλοκ της ΚΝΕ». Στην απορία μου «μα από όσο ξέρω καμιά από την παρέα σου δεν ανήκει σε αυτό το χώρο» η απάντηση ήταν ιδιαιτέρως… τιμητική για το σύγχρονο ελληνικό κράτος και την εμπιστοσύνη που εμπνέει στα παιδιά ότι μπορεί πράγματι να τους προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας, με τους τεράστιους μηχανισμούς του και τις κινητοποιήσεις επτά ή οκτώ χιλιάδων αστυνομικών:
«Αυτοί που φοβάσαι, φοβούνται μόνο την ΚΝΕ και τους οικοδόμους του ΚΚΕ. Γιατί μόνο αυτοί και όχι οι μπάτσοι (ας με συγχωρήσουν οι αστυνομικοί για την μεταφορά της έκφρασης, αλλά αυτή χρησιμοποιούν οι έφηβοι) ξέρουν να τους κάνουν καλά. Γι’ αυτό θα χωθούμε σ’ αυτό το μπλοκ. Για ασφάλεια».
Αυτό το εφηβικό επιχείρημα το αφιερώνω σε όλους εκείνους οι οποίοι πέρασαν από την ηγεσία του άλλοτε υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Μαζί με τον φόβο κάθε γονιού που δηλητηριάζει την χαρά του για το γεγονός ότι τα παιδιά αισθάνονται την ανάγκη να τιμήσουν τον αγώνα του Πολυτεχνείου, αισθάνονται την ανάγκη να έχουν ιδανικά. Ένα φόβο που φωλιάζει στις καρδιές μας, καθώς το σκεπτόμενο κράτος αποδεικνύεται μονίμως ανίκανο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις μικρές ομάδες των απερίσκεπτων κουκουλοφόρων, που καμιά σχέση δεν έχουν με το πνεύμα του Πολυτεχνείου.
Αντί του κράτους… οι κνίτες
