Διάβασα στον «Ταχυδρόμο», παράπονα υποψηφίων,
όπου αφορούσαν κρίσεις, των διευθυντών σχολείων.
Διαμαρτύρονται κι εντόνως, λέγοντας ότι οι κρίσεις,
έγιναν με βάση ως λένε, τις κομματικές διακρίσεις.
Εμένα όμως δε με εκπλήσσει κι αυτή ναι η αλήθεια,
το Δημόσιο έτσι κάνει, σ΄ όλους είναι πια συνήθεια.
Εις τον τόπο το δικό μας, «λίκνο της δημοκρατίας»,
η λογική ίσχυε και θα ισχύει, της ημετεροκρατίας.
Αυτό γίνεται απ όλους και απ όσους είναι «απάνω»,
εγώ λέει κυβέρνηση είμαι κι ό,τι μου γουστάρει κάνω.
Το δημόσιο θεωρούνε, πως είναι ιδικό τους κτήμα
άσχετα αν ο κοσμάκης είναι αυτός που βάζει χρήμα.
Και έχει απαίτηση νομίζω, όσοι κάποιες θέσεις έχουν,
τα αντίστοιχα προσόντα και τις γνώσεις να κατέχουν.
Δε τους νοιάζει οι υπηρεσίες, εάν κατά διαβόλου πάνε,
είναι της φιλοσοφίας, «να είν δικός μας κι ό,τι να ’ναι».
Δεν είν΄ ιδιωτικός τομέας, όπου δε κοιτάζουν χρώμα,
κι όπου ικανούς προωθούνε, ανεξάρτητα απ το κόμμα.
Γι αυτό βλέπεις προοδεύουν και οι τζίροι ανεβαίνουν,
γεγονός που στο δημόσιο, μάλλον δεν καταλαβαίνουν.
ΙΙως και ικανοί προωθούνται, φυσικά δεν αμφιβάλω,
οι ημέτεροι όμως συνήθως, είναι σε ποσοστό μεγάλο.
Δυστυχώς εις το δημόσιο, για θέση, αξίωμα, ή γαλόνι,
δε μετρά τόσο η αξία, αλλά ο μπάρμπας στην κορώνη.
Στη κορφή της πυραμίδας, θα τους ΄πω εγώ καθάρια,
πάντα δυο είδη μόνο φτάνουν, αετοί και «σαλιγκάρια»…
