Η συζήτηση για προσαρμογή του ελληνικού εκλογικού νόμου στα γερμανικά πρότυπα δεν γίνεται για πρώτη φορά. Θιασώτες του «γερμανικού μοντέλου» έχουν κατά καιρούς εμφανισθεί και από την Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ.
Όταν η κυβέρνηση Σημίτη προωθούσε τον εκλογικό νόμο Σκανδαλίδη, το θέμα είχε τεθεί και πάλι. Τότε ο μεταλλαγμένος από «κομμουνιστή της ανανέωσης» σε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Πέτρος Κουναλάκης αποφάνθηκε ότι «ο ελληνικός λαός δεν είναι ώριμος για το σύστημα της διπλής κάλπης». Ότι δεν είμαστε δηλαδή άξιοι οι Έλληνες πολίτες να «χωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα» και να ψηφίζουμε σε μια κάλπη για το ποιο κόμμα θέλουμε να κυβερνήσει και σε άλλη κάλπη ποιος βουλευτής -ανεξάρτητα από το κόμμα που ψηφίσαμε- θεωρούμε ότι είναι ο καλύτερος για να εκπροσωπήσει την περιφέρειά μας.
Προσβλητικές για ένα λαό αστειότητες, που μάλλον αναδεικνύουν την ανωριμότητα ορισμένων πολιτευτών. Γιατί ο ελληνικός λαός από το 1974 και εδώ με ωριμότητα και υπευθυνότητα έδωσε σε όλους την ευκαιρία να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας. Και δεν φταίνε οι πολίτες αν κάποιοι αποδείχθηκαν ανάξιοι των ευκαιριών.
Σοβαρή συζήτηση όμως για εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου δεν μπορεί να γίνει, όταν σήμερα από τις ηγεσίες και των δύο κομμάτων εκείνο που τίθεται ως πρώτης προτεραιότητας ζητούμενο είναι η εξασφάλιση «ισχυρών και βιώσιμων κυβερνήσεων». Διότι το «γερμανικό μοντέλο» κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και επί δεκαετίες τώρα η Γερμανία κυβερνάται από μετεκλογικούς συνασπισμούς κομμάτων -μια και το σύστημα αποτρέπει τους προεκλογικούς συνασπισμούς. Φτάνοντας σήμερα ως τον «μεγάλο συνασπισμό».
Οι πολίτες είναι αρκετά ώριμοι ώστε να μπορούν να αποδεχθούν, με ανακούφιση μάλιστα, έναν «μεγάλο συνασπισμό» που θα οδηγούσε σε συναινετική αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων. Αλλά προφανώς δεν είναι τόσον ώριμοι και οι πολιτικοί μας ταγοί να τον τολμήσουν.
Τουλάχιστον ας κρατήσουμε από το «γερμανικό μοντέλο» τις μονοεδρικές περιφέρειες, ώστε να εκλείψει το νοσηρό φαινόμενο του άγριου εσωκομματικού πόλεμου μεταξύ των υποψηφίων, όπως και οι εκλογικές περιφέρειες… χαβούζες, σαν την Β’ Αθηνών.
Όσο για την περίφημη αυτονομία και ανεξαρτησία της πολιτικής, αυτή δεν καταλύεται από «εξωθεσμικά κέντρα συμφερόντων», όταν εντός των τειχών δεν αφθονούν οι εθελόδουλοι.
