Πολυτεχνείο 2007

Λοιπόν, φίλε, σήμερα μιλάω σε σένα για το Πολυτεχνείο. Κι όχι για τις παράτες και τα ταρατατζούμ όπως το συνηθίζουν, αλλά για κάτι άλλο. Ήθελα να το κάνω μόλις σκέφτηκα πως υπάρχεις, για τίποτε στον κόσμο δεν θα το έκανα για κάποιον από όλους εκείνους τους μαλάκες με τους οποίους είναι κανείς αναγκασμένος να περιφέρεται, έστω κι αν δεν τους μοιάζει, και να μιλάει για κονόμα και για μάσα. Τι σχέση μπορεί να ’χει το Πολυτεχνείο μ’ όλους αυτούς τους μαλακισμένους που το μόνο τους ενδιαφέρον είναι το φαγοπότι, ακόμα κι όταν έχουν σκάσει από το πολύ φαΐ;
Όμως κι εμείς, φίλε, τους ανεχόμαστε, κουνάμε το κεφάλι κι υποκύπτουμε στη μαλακεία τους για να μπορούμε μετά σε μια γωνιά του μυαλού μας να ’μαστε ελεύθεροι να τρέξουμε. Εμείς που δεν τρώμε τίποτα, δεν κλέβουμε, δεν τη βολεύουμε και δεν βολευόμαστε, που μέρα με τη μέρα γινόμαστε όλο και πιο ελαφριοί, που αρνούμαστε να βαρύνουμε για να μπορούμε στα κρυφά να ψάχνουμε αυτό που ψάχνουμε, πιο πέρα από την άθλια μάζα που κατεβάζει τον άμπακο αραχτή στον καναπέ, παρακολουθώντας στην οθόνη όλους εκείνους που κατεβάζουν τον άμπακο στα υπουργεία, στις υπηρεσίες, στα γραφεία, στις εφημερίδες, παντού, ναι, εμείς που ακόμα θυμόμαστε πού και πού ότι μια φορά υπήρξε ένα Πολυτεχνείο, μπαίνουμε στη διαδικασία να υποκύπτουμε και να εγκρίνουμε, να εγκρίνουμε, να εγκρίνουμε, να μεθάμε δήθεν με τις αηδίες που αραδιάζουν, νιώθοντας στην πλάτη μας τον γκρεμό μέσα στον οποίο θα πέφταμε, αν δεν αγκιστρωνόμασταν απροκάλυπτα απ’ αυτούς τους φουσκοπρησμένους κοιλαράδες και τη βαριά κι ασήκωτη μαλακεία τους, αν δεν υποκρινόμασταν τόσο τέλεια μπροστά στον ίδιο τον εαυτό μας για να τον ξεγελάσουμε ότι είμαστε ίδιοι μ’ αυτά τα γελοία καθίκια.
Έτσι είναι, φίλε, ένα βήμα ακόμα προς τα πίσω και θα πέφταμε στο γκρεμό με ένα τους φύσημα έτσι ελαφριοί που έχουμε γίνει, θα εξαφανιζόμασταν αμέσως αν επιμέναμε να μιλάμε για ιδέες και για οράματα, για δίκιο. Δε βλέπεις εδώ τι γίνεται; Το κλίμα άλλαξε, εδώ είναι ο κλέψας του κλέψαντος, η μάσα κι η απέραντη μαλακεία, για ποια οράματα κι ιδέες να μιλήσεις, δουλευόμαστε, για ποια Πολυτεχνεία, ποιος τα θυμάται τώρα κάτι τέτοια, ποιος ξέρει πως υπάρχουν, δε βλέπεις πως κι εκείνοι που έλαβαν τότε μέρος προσχώρησαν στο σύστημα;
Παρ’ όλα αυτά μη με παίρνεις για κανέναν βλάκα επειδή εγώ εξακολουθώ να επιμένω και σηκώνοντας την καταπακτή σού δείχνω σήμερα πράγματα που τα έχουν καταντήσει ανομολόγητα. Σου μιλάω δίχως στ’ αλήθεια να σε ξέρω, σε ξέρω όμως αρκετά καλά για να γνωρίζω ότι για σένα τουλάχιστον, όσο κι αν θέλεις να το αρνηθείς, το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κάπου βαθιά μέσα σου, εξάλλου θα τολμούσε ποτέ ένας βλάκας να μιλήσει για το Πολυτεχνείο πέρα από παράτες κι από ταρατατζούμ;