Το ίδιο σκηνικό για μία ακόμη χρονιά. Δεν άλλαξε τίποτα στο χώρο της Παιδείας για να είναι διαφορετικό το σκηνικό. Παραμένει όμως ουσιαστικό το ερώτημα, αν οι πολύμηνες καταλήψεις των σχολείων που έχουν λάβει πλέον εθνικό χαρακτήρα, βελτιώνουν έστω και στο ελάχιστο αυτό που λέγεται «δημόσια και δωρεάν παιδεία».
Την ώρα που οι μαθητές των δημόσιων σχολείων τα κλείνουν και οι συμμαθητές τους των ιδιωτικών συνεχίζουν τον αγώνα της γνώσης με αποτέλεσμα να φτάνουν στην αφετηρία με περισσότερες δυνάμεις και προσόντα. Μετά από μια δεκαετία καταλήψεων ολόκληρες γενιές μαθητών ουσιαστικά χάνονται είτε με την απώλεια της ευκαιρίας να εισαχθούν στα πανεπιστήμια είτε με μια εισαγωγή αναιμική σε σχολές β΄ διαλογής που δεν τους οδηγούν πουθενά.
Την ίδια ώρα τα ακριβά ιδιωτικά φροντιστήρια κάνουν χρυσές δουλειές και τα ιδιωτικά σχολεία αυξάνουν τους μαθητές τους με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Καλή είναι η αγωνιστικότητα των μαθητών, καλό και το όραμά τους για μια καλύτερη παιδεία. Μόνο που ένα κλειστό σχολείο δεν προσφέρει τίποτα από τα ζητούμενα.
Υπενθυμίζουμε απλά ότι τα ελληνικά σχολεία από την αρχή της ελληνικής ιστορίας μέχρι τις μέρες μας για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα έκλεισαν μόνο κατά την διάρκεια της μακραίωνης τουρκοκρατίας και τώρα κατά την διάρκεια της σύγχρονης νεοελληνοκρατίας.
Ας είναι αυτό αφορμή για προβληματισμό κυρίως για τους μαθητές, αφού οι γονείς ζουν στο δικό τους κόσμο.
Το τέλος της λογικής
