Φέτος ήταν η χειρότερη χρονιά μας. Τα λεμονάτα σάπισαν πάνω στις ροδακινιές, δεν φάγαμε ούτ’ ένα, πόσο μάλλον να πουλήσουμε! Οι Πηλιορείτες, όσοι είχαν δυο δεντράκια που γλίτωσαν απ’ τις φωτιές, είναι να τους κλαις. Θλίβονται και βλαστημούν ταυτόχρονα, απ’ τους γεωπόνους με τα φυτοφάρμακα μέχρι τους υπουργούς με τ’ «αναπτυξιακά» τους. Αλλά τι φταίνε οι άνθρωποι όταν η μύγα Μεσογείου που χτυπάει τα ροδάκινα δεν εξοντώνεται με τίποτα; Ας αφήσουμε όμως τ’ άσχημα κι ας πάμε στα ωραία.
Πανηγύρισα κι εγώ μαζί με τους άλλους στην Πεσκάρα, βλέποντάς τους να γλεντούν στο ΤRT για τους Μεσογειακούς Αγώνες. Απ’ τη μια ζήλευα που δεν ήμουν κι εγώ εκεί κι απ’ την άλλη έλεγα «ευτυχώς που λείπω». Όχι κύριοι (και κυρίες) δεν ήταν γλέντι επωνύμων αυτό. Ήταν ένα αλαλούμ, που θύμιζε πανηγυρισμούς της θύρας 13 και καθόλου 2013. Άκου «Βόλος ολέ, ολέ!»… Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να πέσουν κουμούλα, σωρηδόν ο ένας απάνω στον άλλον, όπως κάνουν οι ποδοσφαιριστές όταν η ομάδα τους βάζει γκολ! Ούτ’ ένα σωστό τραγούδι δεν κατάφεραν να πουν, ούτ’ ένα συρτό της προκοπής να στρώσουν, ούτε δυο σωστές στροφές ζεμπέκικο να φέρουν. Κι όσο έβλεπα τον Πολύζο να δείχνει κάθε μεσημέρι τον Αλέκο να γονατίζει και να χτυπιέται στην Πεσκάρα… Την κατάσταση πήγε να σώσει προς στιγμήν το τσιφτετέλι της Ροδούλας με το Νάκο, αλλά τι τα θέλεις; Η εικόνα της γιορτής είχε ήδη «προβληθεί». Κι ευτυχώς που οι Αθάνατοι κριτές δεν έβλεπαν ΤRT. Αν έβλεπαν, σίγουρα θ’ αναθεωρούσαν το αποτέλεσμα και κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως, θα ‘διναν τους Μεσογειακούς Αγώνες στους Κροάτες. Ίσως και στους Τούρκους…
Όχι δεν ήταν προετοιμασία νίκης αυτή. Μπορεί τα μέλη της επιτροπής διεκδίκησης να έφτιαξαν πολύ καλό τον φάκελο, που τον ενίσχυσε ο ύμνος του Κατσιγιάννη, δεν σκέφτηκαν όμως ότι «έτσι και σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πάρουμε τους αγώνες, πώς θα γιορτάσουμε το γεγονός;». Όταν μάλιστα έχεις μια Εστουδιαντίνα δίπλα σου για ν’ ακούς, να τραγουδάς και να χορεύεις; Ύστερα ήρθαν οι δηλώσεις χωρίς ένα σκαμπό! Πώς να σταθείς πλάι στη δίμετρη Αγγελική που είχε το μικρόφωνο, πώς να μιλήσεις και τι να πεις κοιτάζοντας ουρανό; Ο Αντωνίου πάντως το είπε: «Καλούμε όλους τους Βολιώτες και τους Λαρισαίους να μας υποδεχτούν στο αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου»! Δεν μπόρεσα να πάω, λες ο Άγγελος να πήρε απουσίες;
«Και τώρα δουλειά»! Όταν ακούω αυτή την αποφασιστική φράση, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι προηγουμένως δεν δούλευε κανένας! Είναι δυνατόν; «Να σηκώσουμε και τα μανίκια»! Δεν χρειάζεται. Η καλή δουλειά γίνεται και με κατεβασμένα «Θα γίνουν έργα», λέει, «που θα μείνουνε στον τόπο», αλλά πώς; Όπως λέμε «του ‘ριξε μια και τον άφησε στον τόπο;». Δεν ξέρω. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες άλλες μέρες μας έταξαν κι άλλες μας αφήσαν, οι Μεσογειακοί γιατί να διαφέρουν; «Όπου να ‘ναι θα φανούν και οι συνήθεις ύποπτοι, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοξενοδόχοι και άλλοι επιτήδειοι», λέει ο Αντώνης Παπάς, «που θα πέσουν στα θεσσαλικά φιλέτα σαν τις μύγες στο ψητό και ο απλός πολίτης δεν θα ‘χει καμιάν απολαβή απ’ όλη αυτή την ιστορία». Τι λες, Αντώνη; Εγώ περιμένω πώς και πώς να παίζω γκολφ στα γήπεδα των Μεσογειακών Αγώνων. Έχω τα μπαστούνια μου στο σκρίνιο βολεμένα και τα μπαλάκια μου έτοιμα, να τα πάω να τα χτυπώ και να τα ρίχνω μες στις τρύπες! Σε ποιο γκολφ λες να πηγαίνω στην Κάρλα ή στις Νηές; Λέω να προτιμήσω το δεύτερο που ‘ναι κι ευλογημένο. Ας είναι καλά ο Σεβασμιώτατος που φροντίζει για όλα τα ποίμνια κι όλα τα είδη των προβάτων γενικώς. «Και στον πολιτισμό θα ‘χουμε σημαντικά οφέλη», είπε κάποιος σ’ ένα χορευτικό διάλειμμα στην πίστα της Πεσκάρας. Ναι, αλλά ο πολιτισμός δεν μένει πια εδώ, τον έφαγαν οι παχιές μύγες. Το τέλος του (ιστορική και μεγαλόπνευστη η ιδέα Τσαμπρινού) φαίνεται πια καθαρά στην πόλη.
Είπα μύγες κι ανατρίχιασα, γιατί ο νους μου πάει στις μύγες Μεσογείου που μας φάγαν τα λεμονάτα της αυλής. Οι άτιμες τσιμπάνε χωρίς να φαίνεται το δήγμα τους, αργότερα βλέπεις τη ζημιά. Και το κακό είναι ότι αυτή τη φορά οι μύγες, ιθαγενείς και εισαγόμενες, θα ‘ναι πιο επικίνδυνες, θα ‘ναι και Μεσογείου και Μεσογειακών, ελεύθερες να ζουζουνίζουν και να τσιμπάν, αφού δεν υπάρχει εντομοκτόνο που να τις εξοντώνει. Ποιος θα μας προστατέψει τελικά; Οι Αθάνατοι έκαναν τη δουλειά τους, όποια και να ‘ταν αυτή, σειρά τώρα έχουν οι πανηγυρίσαντες θνητοί να κάνουν τη δική τους. Στην ανάγκη ας έχει ο καθένας τους και μια μυγοσκοτώστρα κι όποιον πάρει ο χάρος. Κι ας μάθουν και κάνα χορό της προκοπής μέχρι το 2013 που θα γιορτάσουν πάλι τους Μεσογειακούς. Διαφορετικά ας χορέψουν όπως χόρεψαν κι όποιον πάρει η κάμερα…
Μύγες Μεσογείου…
