Δεν έχει προηγούμενο ο τρόπος αντίδρασης των Βολιωτών στις οδυνηρές για πολλούς συνανθρώπους μας συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας έχει πληγεί από το τσουνάμι των μέτρων και των περικοπών, τα φετινά Χριστούγεννα παρατηρείται ένα φαινόμενο που δεν έχει επαναληφθεί στην περιοχή. Ολόκληρα σχολεία, σύλλογοι, ομάδες εργαζομένων, οικογένειες, εταιρίες αλλά και μεμονωμένα άτομα, προσφέρουν ό,τι μπορεί ο καθένας, για να απαλύνουν έστω και στο ελάχιστο τον πόνο συνανθρώπων μας.
Καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης κατακλύζονται από ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις για πληθώρα εκδηλώσεων οι οποίες έχουν στόχο την ενίσχυση των ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Δομές όπως το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Βόλου δέχονται σε καθημερινή σχεδόν βάση τεράστιες ποσότητες τροφίμων, ρούχων και παιχνιδιών για οικογένειες που αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Ακόμη και οι εργαζόμενοι και τα στελέχη στις κοινωνικές δομές του δήμου που χρόνια τώρα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα, έχουν μείνει άφωνοι από την κινητοποίηση των πολιτών, είτε οργανωμένα είτε μεμονωμένα, για την προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της πόλης εξελίσσονται εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες με σκοπό τη βοήθεια και την κοινωνική προσφορά. Το πιο σημαντικό αυτών των πρωτοβουλιών είναι ότι εκδηλώνονται αυθόρμητα και όχι κατόπιν σχετικής έκκλησης των θεσμοθετημένων κοινωνικών υπηρεσιών.
Τα φετινά Χριστούγεννα οι Βολιώτες αποδεικνύουν πως παρά τις δυσκολίες και τις δραματικές αλλαγές στη ζωή τους δεν έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για τον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο. Δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους και τη διάθεσή τους για κοινωνική προσφορά. Δεν έχουν κλειστεί στο καβούκι τους, επιδεικνύοντας ενδιαφέρον μόνο για την ατομική τους επιβίωση. Δεν αδιαφορούν για το διπλανό, που ίσως να μην μπορεί πλέον να εξασφαλίσει ούτε το φαγητό για το καθημερινό τραπέζι. Όταν άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης και οι διάφορες κοινωνικές ομάδες άρχισαν να υφίστανται τις συνέπειες του εφιάλτη που μόλις είχε ξεκινήσει, ακούστηκαν πολλές αγωνιώδεις φωνές για την ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής συνοχής και της προστασίες των οικονομικά αδύναμων ομάδων του πληθυσμού. Το μέγα ερώτημα ήταν πώς θα επιβιώσουν συνάνθρωποι μας που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν σε οικονομικό αδιέξοδο. Οι πολίτες έβλεπαν το παρόν τους εφιαλτικό και το μέλλον τους άδηλο. Την ίδια στιγμή, το λεγόμενο κοινωνικό κράτος είχε αρχίσει να καταρρέει και οι όποιες εναπομείνασες κοινωνικές δομές προσπαθούσαν να κρατηθούν στη ζωή με νύχια και με δόντια.
Στο χρονικό διάστημα που πέρασε αυτό το σκηνικό επιδεινώθηκε περαιτέρω και σε ό,τι αφορά τις αντοχές του κόσμου, αλλά και σε ό,τι αφορά την κρατική υποστήριξη. Παρ’ όλα αυτά αποδεικνύουμε πως παρά τις δυσκολίες και την καθημερινή μάχη για επιβίωση δεν ξεχνάμε όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Έστω από το πενιχρό πλέον υστέρημά μας συνεχίζουμε πεισματικά να στεκόμαστε στο πλάι απελπισμένων και μοναχικών συνανθρώπων μας, στέλνοντας το μήνυμα ότι μπορεί να έχουμε χάσει τον παλιό τρόπο ζωής μας, αλλά δεν θα χάσουμε ποτέ την ανθρωπιά και την κοινωνική μας ευαισθησία.